Mój mąż i teściowie zażądali wykonania testu DNA dla naszego syna. Powiedziałam: „Dobrze”, ale to, o co poprosiłam w zamian, zmieniło wszystko.

„Oto prawda, której tak bardzo pragnąłeś” – powiedziałem, rzucając ją na stół. „Ethan jest synem Marka. Kropka”.

Patricia zacisnęła usta, szukając nowego sposobu, żeby mnie zaatakować. Ale podniosłem rękę, żeby ją powstrzymać.

„Posłuchaj uważnie: od dziś nigdy więcej nie będziesz kwestionować mojej uczciwości. Nigdy więcej nie będziesz obrażać ani kwestionować mojego syna. A jeśli to zrobisz, to będzie ostatni raz, kiedy go zobaczysz”.

Mark próbował przemówić, ale mu przerwałam.
„A ty, Marku? Proszenie o wybaczenie to za mało. Chcę faktów. Chcę małżeństwa, w którym będę broniona, a nie zdradzona. Jeśli kiedykolwiek jeszcze we mnie zwątpisz, jeśli pozwolisz komuś mnie nie szanować, nie będziesz musiał prosić o wybaczenie. Będziesz musiał tylko podpisać papiery rozwodowe”.

Zapadła absolutna cisza. Patricia zbladła i po raz pierwszy oniemiała. Mark skinął głową, spuszczając wzrok, wiedząc, że nie negocjuje.

Następne kilka dni było inne. Mark zaczął się starać: odrzucał telefony od matki, gdy ta zaczynała toksycznie komentować, zostawał w domu z Ethanem, a nawet zapisał się na terapię dla par u mnie. Ale ja nie zapomniałam. Rany potrzebują czasu, żeby się zagoić.

Kilka miesięcy później, gdy zobaczyłem Patricię w drzwiach próbującą wślizgnąć się do środka, to Mark stanął jej na drodze.