Mój mąż i teściowie zażądali wykonania testu DNA dla naszego syna. Powiedziałam: „Dobrze”, ale to, o co poprosiłam w zamian, zmieniło wszystko.

„Mamo” – powiedział stanowczo. „Koniec. Jeśli nie potrafisz szanować Emmy, nie możesz być częścią naszego życia”.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że może jeszcze jest nadzieja. Nie dlatego, że przeszłość została wymazana, ale dlatego, że w końcu zrozumiał, co stracił… i co jeszcze może uratować.

Tej nocy, gdy Ethan spał spokojnie, napisałam w swoim notatniku jeszcze jedno zdanie:

„To nie ja musiałem cokolwiek udowadniać. To oni. A to, co oni udowodnili, to kim naprawdę byli”.

I po raz pierwszy od dłuższego czasu zamknąłem oczy i spokojnie zasnąłem.