Mój brat zmarł 42 lata temu. W zeszłym tygodniu zadzwonił do mnie o 2 w nocy. Powiedział: „David… to Tommy. Właśnie dowiedziałem się, kim jestem”. Ale zidentyfikowałem jego ciało w 1983 roku.

Pochowałem mojego brata 42 lata temu. Nazywał się Thomas. Tommy, tak go nazywaliśmy. Miał 19 lat, kiedy autobus Greyhound, którym jechał, zjechał z autostrady Coquihalla podczas styczniowej śnieżycy w 1983 roku. Powiedziano mi, że tej nocy zginęło 17 pasażerów. Tommy był jednym z nich. Zidentyfikowałem jego ciało w kostnicy w Hope w Kolumbii Brytyjskiej. Miałem 23 lata i musiałem powiedzieć naszej matce, że jej najmłodszy syn nie żyje.

W zeszły wtorek mój telefon zadzwonił o 2:00 w nocy. Na wyświetlaczu widniał numer, którego nie rozpoznałem, ale numer kierunkowy to 604 – Vancouver. W wieku 65 lat człowiek wie, że telefony o tej porze nie przynoszą nic dobrego, ale coś mnie tknęło, żebym po niego sięgnął. Może ten sam instynkt, który budził mnie, gdy Tommy miewał koszmary w dzieciństwie.

Odebrałam. Usłyszałam głos: „Dawid? Czy to Dawid?”

Usiadłam na łóżku, a serce nagle zaczęło mi walić. Głos był szorstki, niepewny, jak u kogoś, kto nie jest przyzwyczajony do mówienia. Ale pod spodem było coś, co zmroziło mi krew w żyłach. „Kto to?” – zapytałam.

Ciężki, ciężki oddech po drugiej stronie. „To ja” – powiedział głos. „To Tommy”.

Upuściłem telefon. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ledwo mogłem go podnieść. Linia wciąż była otwarta. Słyszałem jego oddech. „To nie jest śmieszne” – powiedziałem łamiącym się głosem. „Kimkolwiek jesteś, to chore. Mój brat zmarł 42 lata temu”.