Mój brat oskarżył mnie o „nielegalne wykonywanie zawodu prawnika”, a ja nie powiedziałem ani słowa. Patrzyłem tylko, jak sędzia przewodniczący otwiera moje akta – a potem zbladł i bez ostrzeżenia wszedł do sali sądowej. Wtedy wiedziałem, że czyjaś historia zaraz się rozpadnie… I że to nie będzie moja.

A co, jeśli dotarł do źródła? – zapytałem Maryanne. – A co, jeśli zapłacił komuś z komisji egzaminacyjnej, żeby usunął moje prawdziwe dane? Jeśli sędzia sprawdzi archiwum, a moje nazwisko zniknie, żaden z naszych argumentów dotyczących metadanych nie będzie miał znaczenia.

Maryanne skinęła głową. To ryzykowne. Bramwell i Sloan mają głębokie kieszenie.

Potrzebuję polisy ubezpieczeniowej – powiedziałem.

Nie korzystałem z telefonu. Nie wysłałem e-maila. Napisałem oficjalny list do stanowej komisji egzaminacyjnej, odrębnej agencji, która administruje egzaminem i przechowuje archiwa stałe. Zaadresowałem go osobiście do dyrektora ds. archiwów. Poprosiłem o poświadczoną weryfikację historyczną. Był to dokument zazwyczaj wymagany tylko do uzyskania wysokiego poziomu poświadczenia bezpieczeństwa dla sędziów federalnych. Wymagało to fizycznego przeszukania archiwów mikrofisz, czyli kopii papierowych, których nie można było zhakować ani usunąć.

Wysłałem Ramona do stolicy, aby osobiście dostarczył prośbę.

Nie wychodź, dopóki nie wręczą ci zapieczętowanej koperty – powiedziałem mu. – Nie obchodzi mnie, czy będziesz musiał spać w holu. Chcę papier z wytłoczoną złotą pieczęcią i potwierdzenie łańcucha dowodowego podpisane przez dyrektora.

Raone jechał 4 godziny. Napisał do mnie SMS-a o 15:00.

Przesyłka zabezpieczona. Dyrektor wyglądał na zirytowanego, ale ją odebrałem.

Dobrze, odpisałem. Włóż to do sejfu. Nie przynoś tego do biura. Nikomu nie mów, że to masz.

Wieczorem przed rozprawą siedziałam w swoim mieszkaniu. Przyglądałam się sukience, którą miałam założyć. Była prosta, granatowa, profesjonalna, ale nie krzykliwa. Spojrzałam na segregator z dowodami, który przygotowaliśmy. Pomyślałam o moich rodzicach. Pomyślałam o chwilach, kiedy starałam się ich uszczęśliwić. Pomyślałam o chwili, w której uświadomiłam sobie, że nigdy nie będą mnie kochać tak mocno, jak kochali swoje odbicie.

Podpisali tę skargę. Próbowali odebrać mi życie.

Zamknąłem segregator. Smutek zniknął. Pozostała tylko zimna, twarda jasność prawa.

Chciałeś procesu, Ethan, szepnąłem do pustego pokoju. Chciałeś zobaczyć, kto jest prawdziwym prawnikiem w rodzinie. No cóż, starszy bracie, lekcja się rozpoczęła.

Poszedłem spać i po raz pierwszy od tygodni nic mi się nie śniło. Czekałem tylko na poranek i dźwięk młotka, który miał położyć kres rodzinie Pierce, jaką znaliśmy.

Poranek rozprawy przypominał raczej koronację niż postępowanie sądowe. Słońce wdzierało się przez wysokie okna sali sądowej, oświetlając tańczące w powietrzu drobinki kurzu, ale powietrze przy stołach było tak ciężkie, że miażdżyło kości.

Przybyłam 15 minut wcześniej. Chciałam usiąść i nie ruszać się z miejsca, zanim cyrk wjedzie do miasta. Miałam na sobie grafitowy garnitur, dopasowany i elegancki, z białą jedwabną bluzką pod spodem. Bez biżuterii, bez zegarka, bez rozpraszaczy. Związałam włosy w ciasny, surowy kok. Nie byłam tu po to, by być Bellą córką ani Bellą siostrą. Byłam tu jako Bella Phillips, prawniczka, a moja postawa była jedynym argumentem, jaki zamierzałam wygłosić.

Maryanne Crowe siedziała obok mnie. Była jak góra lodowa w tweedowej marynarce. Ułożyła długopisy w idealnym rzędzie, otworzyła notes, a potem siedziała ze złożonymi rękami, zupełnie nieruchoma. Nie rozmawiałyśmy. Powiedziałyśmy już wszystko, co miałyśmy do powiedzenia w pokoju narad. Teraz musiałyśmy tylko czekać, aż zaskoczy pułapka.

Punktualnie o 9:00 podwójne drzwi się otworzyły. Ethan wszedł pierwszy. Szedł sprężystym krokiem. Energia kinetyczna krzyczała triumfem. Towarzyszył mu młody współpracownik z kancelarii Bramwell and Sloan, mężczyzna o nazwisku Sterling, który wyglądał, jakby został wyprodukowany w fabryce produkującej bezpłciowych prawników korporacyjnych. Sterling niósł skórzaną teczkę, która wyglądała na ciężką, prawdopodobnie wypełnioną górą dowodów, które sfabrykował Ethan.

Za nimi szli moi rodzice. Moja matka miała na sobie odcień szarości, zazwyczaj zarezerwowany na nabożeństwa żałobne. Trzymała się kurczowo ramienia mojego ojca, a jej twarz była maską tragicznej determinacji. Ojciec szedł z wysoko uniesioną głową, ale jego wzrok był utkwiony w przestrzeni, nie chcąc zauważyć mojej obecności po lewej stronie sali. Zajęli miejsca na galerii tuż za Ethanem, ustawiając się niczym grecki chór, gotowi wyśpiewać tragedię swojego rozczarowania.

Ethan nie spojrzał na mnie. Położył akta na stole prokuratorskim z głośnym, władczym hukiem. Pochylił się, żeby szepnąć coś do Sterlinga, i obaj się zaśmiali. Ten cichy, wilgotny dźwięk przyprawiał mnie o dreszcze. Nie byli zdenerwowani. Wierzyli, że wkraczają w formalność. Wierzyli, że wynik jest już spisany.

„Wszyscy wstać” – zawołał zarządca.

Sędzia Nolan Graves wszedł ze swojego gabinetu. Sala natychmiast się poruszyła. Powietrze zrobiło się rzadsze. Graves nie szedł. Maszerował. Czarna toga powiewała wokół niego, a na jego twarzy malował się permanentny grymas sceptycyzmu. Usiadł, poprawił okulary i spojrzał na salę oczami, które zdawały się oceniać wartość każdej obecnej duszy i dostrzegać jej braki. Spojrzał na Ethana. Spojrzał na rodziców, a potem na chwilę jego wzrok przesunął się po mnie. Nie było jeszcze śladu rozpoznania. Dla niego byłem po prostu kolejnym oskarżonym, kolejnym prawnikiem oskarżonym o oszczędzanie. Od procesu Holstona prowadził setki spraw. Byłem tylko nazwiskiem na liście spraw, problemem do rozwiązania przed lunchem.

Jesteśmy tu w sprawie Izby Adwokackiej przeciwko Belli Phillips – mruknął Graves. – Numer sprawy 492-77. Radni, proszę o stawienie się.

Ethan wstał. Z gracją zapiął marynarkę.

„Ethan Pierce” – powiedział – „występuje w imieniu świadków wnoszących skargę. A ze mną jest pan Sterling, który występuje jako specjalny prokurator, aby pomóc trybunałowi zrozumieć wagę tych zarzutów”.

Maryanne Crowe, reprezentująca respondentkę, powiedziała Maryanne, nie wstając całkowicie, tylko podnosząc rękę. Jej brak odmienności był celowy, napisano. Nie jesteśmy pod wrażeniem.

Dobrze – powiedział Graves, otwierając cienką teczkę z procedurami, którą miał przed sobą.

Panie Pierce, to nietypowa skarga. Twierdzi Pan, że pozwany praktykował bez licencji przez 6 lat.

Zgadza się, Wasza Wysokość – powiedział Ethan. Podszedł do mównicy, chwytając ją obiema rękami za boki. Przybrał ton głębokiego smutku.

„To naprawdę tragedia. Próbowaliśmy rozwiązać tę sprawę prywatnie. Staraliśmy się uzyskać jej pomoc. Ale kiedy odkryliśmy skalę oszustwa, nie mieliśmy innego wyjścia, jak tylko zgłosić się do prokuratury, by chronić opinię publiczną”.

„Kontynuuj” – powiedział Grave, odchylając się na krześle.

Ethan wziął głęboki oddech. Zaczął opowiadać historię, którą ćwiczył przed lustrem od tygodni.

„Moja siostra” – zaczął, akcentując to słowo, by podkreślić zdradę – „bardzo się męczyła na studiach prawniczych. Owszem, była pełna pasji, ale brakowało jej akademickiego rygoru wymaganego w tym zawodzie. Wspieraliśmy ją. Opłacaliśmy korepetytorów, ale akta pokażą, że oblała egzamin adwokacki w lipcu 2012 roku. To był dla niej ciężki cios”.

Zatrzymał się, patrząc na naszych rodziców, szukając potwierdzenia. Mama otarła oko chusteczką. To był perfekcyjny występ.

„Powiedziała nam, że zamierza powtórzyć egzamin” – kontynuował Ethan – „ale nigdy tego nie zrobiła. Zamiast tego zniknęła. Zerwała kontakt z rodziną. Założyliśmy, że znalazła inną pracę. Proszę sobie wyobrazić nasze przerażenie, Wysoki Sądzie, kiedy odkryliśmy, że otworzyła firmę, sfałszowała numer licencji, sfałszowała przepustkę, brała pieniądze od bezbronnych klientów, udając kogoś, kim nie jest”.

Siedziałam zupełnie nieruchomo. Skupiłam się na oddechu. Wdech, wydech, wdech, wydech. Obserwowałam dłonie Ethana. Ożywiały się, szeroko gestykulowały. Bawiło go to. Nie tylko stwierdzał fakty. Malował portret mojej nieudaczniczki. Kłamczuchy, złamanej dziewczynki, która bawiła się w przebieranki na sali sądowej.

Następnie pojawił się Sterling, młody współpracownik. Był złym policjantem w porównaniu ze smutnym policjantem Ethana.

„Wysoki Sądzie” – powiedział Sterling ostrym, nosowym głosem. „Jeśli te zarzuty okażą się prawdziwe, a dowody będą przytłaczające, to każde powództwo, jakie pani Phillips podjęła w ciągu ostatnich 6 lat, będzie nieważne. Każda sporządzona przez nią umowa jest nieważna. Każda ugoda, którą wynegocjowała, jest nieważna. Zatruła system sądowniczy tego stanu oszustwami na masową skalę. Stanowi zagrożenie dla społeczeństwa”.

„Złożyliśmy też zeznania jej rodziców, którzy są załamani, że tu są, ale cenią prawo bardziej niż własną krew” – dodał Ethan, wracając do tematu.

Mój ojciec, siedzący w ostatnim rzędzie, uroczyście skinął głową.

To był mistrzowski kurs w dziedzinie zniesławiania. Splotli prawdę z kłamstwem tak ściśle, że nie sposób było dostrzec szwów. Wykorzystali moją odległość od rodziny jako dowód mojej winy. Wykorzystali moje małe biuro jako dowód mojego nieślubnego pochodzenia.

Maryanne nie protestowała. Nie przerywała. Po prostu pisała w swoim notesie.

Spojrzałem na kartkę. Napisała jedno słowo na środku kartki.

Czekać.

Sędzia Graves słuchał. Nie skinął głową. Nie zmarszczył brwi. Był jak posąg. Kiedy Ethan w końcu złapał oddech i usiadł, rumieniąc się i triumfująco, w sali zapadła ciężka cisza.

Pani Crow, zapytał sędzia Graves. Czy respondent chce złożyć oświadczenie?

Maryanne powoli wstała.

„Wstrzymujemy się z wydaniem oświadczenia, Wysoki Sądzie” – powiedziała. „Uważamy, że trybunał musi zapoznać się z dowodami przedstawionymi przez skarżącego, zanim podejmiemy dalsze kroki. Jesteśmy przekonani, że akta mówią same za siebie”.

Ethan uśmiechnął się złośliwie. Szepnął do Sterlinga: Składają się.

Sędzia Graves sięgnął po grubą czerwoną teczkę, którą Ethan wcześniej położył na ławie – teczkę z dowodami.

„Dobrze” – powiedział Graves. „Zobaczmy, co tu mamy”.

Otworzył teczkę. Dźwięk obracającej się okładki był najgłośniejszym dźwiękiem w pomieszczeniu. Sędzia Graves poprawił okulary. Spojrzał na pierwszy dokument, oświadczenie mojego ojca. Przewrócił stronę. Spojrzał na fałszywe e-maile, które sfałszował Ethan. Potem otworzył trzeci dokument. To był fałszywy list z informacją o porażce. Ten z niewłaściwą czcionką. Ten z błędami w metadanych, które widziała tylko maszyna, ale nazwisko na nim było widoczne gołym okiem.

Bella Phillips.

Sędzia Graves zatrzymał się. Jego ręka zamarła w powietrzu, zawisając nad kartką, a głowa lekko przechylona w lewo, niczym ptak, w nagłym, skupionym ruchu. Spojrzał na nazwisko na papierze. Potem uniósł głowę i spojrzał na mnie.

Przez sekundę jego twarz była pusta. Potem rozpoznanie uderzyło w niego jak pociąg towarowy. Zobaczyłem, jak w jego oczach odblokowuje się pamięć. Nie widział już oskarżonego. Widział prawniczkę, która dwa miesiące temu stała na jego sali sądowej. Widział kobietę, która przesłuchiwała Gary’ego Vance’a, aż się załamał. Widział oś czasu, którą narysowałem na tablicy. Przypominał sobie notatkę, którą do mnie napisał.

Rzadkie orędownictwo.

Spojrzał z powrotem na papier. W dokumencie napisano, że jestem niekompetentny. W dokumencie napisano, że oblałem egzamin. W dokumencie napisano, że jestem oszustem, który nigdy nie zdał egzaminu adwokackiego. Ale jego własna pamięć podpowiadała mu, że byłem jednym z najbystrzejszych prawników, jakich widział od 20 lat.

Dotarła do niego sprzeczność. Dwie rzeczy nie mogły być jednocześnie prawdą. Albo jego własne doświadczenie moich kompetencji było halucynacją, albo dokument, który miał przed sobą, był kłamstwem.

A Nolan Graves nie miał halucynacji.

Jego twarz się zmieniła. Nuda wyparowała, zastąpiona błyskiem dezorientacji, który szybko przerodził się w zimny, przerażający gniew. Zacisnął szczękę. Żyły na skroniach stały się widoczne. Spojrzał na dokument, jakby to był martwy szczur, którego ktoś położył mu na talerzu. Spojrzał na Ethana.

Ethan wciąż się uśmiechał, ale uśmiech zgasł. Dostrzegł zmianę w zachowaniu sędziego. Nie rozumiał jej. Myślał, że sędzia jest mną zniesmaczony. Nie zdawał sobie sprawy, że sędzia jest zniesmaczony tą niespójnością.

Graves spojrzał na mnie, nasze oczy się spotkały. Nie mrugnęłam. Nie błagałam. Po prostu wytrzymałam jego spojrzenie, spokojne i opanowane. Tak, sędzio. Moje oczy mówiły: To ja. Ten, do którego napisałeś tę notatkę. A teraz spójrz, co ci wręczają.

Grave wstał. Gwałtownie. Jego krzesło głośno zaskrzypiało o podłogę. Chwycił czerwoną teczkę obiema rękami, przyciskając ją do piersi, jakby musiał fizycznie powstrzymać kłamstwa w niej zawarte przed zanieczyszczaniem ławki.

„Przerwa!” warknął.

Jego głos był ochrypły, napięty. Nie był to głos sędziego zarządzającego harmonogramem. To był głos mężczyzny, który właśnie zorientował się, że w pomieszczeniu jest bomba.

„Wysoki Sądzie” – wyjąkał Ethan, wstając w połowie drogi. „Nawet nie…”

„Powiedziałem przerwa!” – ryknął Graves.

Nie spojrzał na Ethana. Nie spojrzał na pozostałych członków komisji. Odwrócił się na pięcie, szata zafalowała wokół niego i ruszył w stronę drzwi do swojego gabinetu. Zatrzasnął za sobą drzwi, dźwięk rozbrzmiał echem jak wystrzał z pistoletu w cichym pomieszczeniu. Klimatyzator zaszumiał. Protokolarka przestała pisać, zawisając dłońmi nad klawiszami.

Ethan stał tam jak sparaliżowany. Usta miał lekko otwarte. Spojrzał na Sterlinga, ale młody prawnik wpatrywał się w zamknięte drzwi szeroko otwartymi, przerażonymi oczami. Spojrzał z powrotem na naszych rodziców. Moja matka przestała płakać. Wyglądała na zdezorientowaną, jej pismo było połamane. Ojciec marszczył brwi, wyczuwając zmianę wiatru, ale nie potrafił jej nazwać.

„Co się właśnie stało?” – wyszeptał Ethan. „Dlaczego on jest zły? Musi się nią brzydzić”.

„Nie mógł nawet spojrzeć na akta” ​​– szepnęła moja matka na tyle głośno, że mogłam ją usłyszeć.

„Tak” – powiedział Ethan, poprawiając krawat, próbując przekonać samego siebie. „To jest to. Zobaczył dowód i zrobiło mu się niedobrze. To dobrze. To dobrze dla nas”.

Ale głos mu drżał. Próbował włożyć pastę do zębów z powrotem do tubki. Spodziewał się kazania. Spodziewał się, że sędzia mnie zruga. Nie spodziewał się, że sędzia wybiegnie z sali, jakby zobaczył ducha.

Odchyliłem się na krześle. Sięgnąłem po szklankę z wodą i upiłem mały łyk. Woda była chłodna i czysta. Maryanne pochyliła się nade mną. Nie patrzyła na mnie. Po prostu patrzyła prosto przed siebie, na pustą ławkę.

„On wie” – szepnęła Maryanne.

„Tak” – odpowiedziałem cicho.

Spojrzałem na zamknięte drzwi sali sądowej. Wiedziałem dokładnie, co się tam dzieje. Wiedziałem, że Graves wyciąga akta sądowe z procesu Holstona. Wiedziałem, że porównuje daty. Wiedziałem, że zdaje sobie sprawę, że mężczyzna stojący przy stole oskarżycielskim, mężczyzna w drogim garniturze z aroganckim uśmiechem, właśnie próbował go oszukać.

Ethan myślał, że jest bohaterem tej historii. Myślał, że jest autorem. Ale zapomniał, że nie tylko on potrafi pisać.

On pamięta, pomyślałem, i po raz pierwszy tego ranka pozwoliłem sobie na najlżejszy, najlżejszy uśmiech. Wszedłeś do niewłaściwego pokoju, bracie, i właśnie podałeś katu siekierę.

Pięć minut przerwy przeciągnęło się do dziesięciu, a potem piętnastu. Cisza w sali zmieniła się z próżni w ciężki, duszący ucisk. Mój brat, Ethan, przestał się uśmiechać. Stukał wiecznym piórem o dębowy stół. Szalony, nieregularny rytm zdradzał, że nerwy mu się trzęsą. Obok niego, jego młody wspólnik, pan Sterling, wpatrywał się w sufit, prawdopodobnie kalkulując, czy spłacił wystarczająco długi kredyt studencki, by przetrwać zwolnienie.

Moi rodzice szeptali za mną. Słyszałem syczenie ich niepokoju.

„Czemu on tak długo zwleka?” – mruknęła mama. „Powinna to być zwykła pieczątka. Ta dziewczyna to oszustka. Po prostu podpisz papier i pozwól nam wrócić do domu”.

Cicho, Celeste, warknął mój ojciec, choć jego głosowi brakowało typowego opanowania. Sędziowie nie wybiegają z gabinetu, chyba że popełniono błąd proceduralny. Ethan pewnie nie uiścił opłaty sądowej.

Nie odwróciłem się. Wpatrywałem się w drzwi gabinetu sędziego. Wiedziałem, że to nie opłata za złożenie pozwu. Wiedziałem, że za tymi ciężkimi, drewnianymi drzwiami człowiek, który poświęcił życie świętości prawa, właśnie patrzy na kłamstwo i uświadamia sobie, że podpisała je wpływowa rodzina.

Dokładnie o 9:25 klamka się obróciła. Dźwięk był ostry, metal uderzający o metal, i sprawił, że wszyscy w pokoju podskoczyli.

Sędzia Nolan Graves cofnął się do trybunału. Nie miał przy sobie czerwonej teczki, którą dał mu Ethan. Zauważyłem, że ta teczka zniknęła. Zamiast niej niósł dwa przedmioty, które wyglądały zupełnie nie na miejscu na rozprawie dyscyplinarnej. W lewej ręce trzymał grubą teczkę w manili, taką samą jak w sekretariacie sądu, ostemplowaną oficjalną pieczęcią sądu wyższej instancji. W prawej ręce trzymał czarną drewnianą ramkę do zdjęć.

Nie usiadł. Podszedł do przodu ławki i stanął tam, górując nad nami. Położył teczkę na półce. Następnie, zdecydowanym, zdecydowanym ruchem, postawił oprawiony dokument na środku ławki, przodem do przodu, żeby wszyscy mogli go zobaczyć.

To nie było zdjęcie. To był formularz werdyktu. To był pierwotny werdykt ławy przysięgłych w sprawie ludzi przeciwko Andre Holstonowi. Został umieszczony za szkłem, aby uwiecznić moment, w którym 12 obywateli uznało, że sprawiedliwości stało się zadość.

Sędzia Graves położył dłonie na ławie i pochylił się do przodu. Żyły na jego szyi były widoczne. Wyglądał jak front burzowy, który w końcu dotarł do lądu.

„Panie Pierce” – powiedział sędzia Graves.

Jego głos był przerażająco cichy. To był niski pomruk trzęsienia ziemi, zanim ziemia się rozstąpi.

„Czy wiesz, co to za przedmiot?”

Ethan zamrugał, zdezorientowany obiektem. Powoli wstał, wygładzając kurtkę.

„Nie jestem pewien, Wasza Wysokość” – powiedział Ethan. „Czy to pamiątka?”

„To przypomnienie” – powiedział Graves. „To werdykt z rozprawy, której przewodniczyłem dwa miesiące temu. Skomplikowana sprawa o oszustwo finansowe. Trzy tygodnie zeznań, dziesiątki wniosków. To był jeden z najwspanialszych przejawów obrony w sprawach karnych, jakie widziałem w ciągu 30 lat pracy jako sędzia. Zachowałem kopię werdyktu, ponieważ przywrócił mi wiarę w to, że ten system naprawdę działa”.

Ethan spojrzał na ramkę, potem na mnie, a potem znowu na sędziego. Nie zrozumiał.

„To bardzo inspirujące, Wasza Wysokość” – powiedział Ethan, próbując odzyskać równowagę. „Ale nie widzę, jak poprzednia sprawa ma związek z faktem, że respondent…”

„Prawnikiem, który wygrał ten werdykt” – przerwał mu Graves, podnosząc głos – „była Bella Phillips”.

Nazwa zawisła w powietrzu. Moja matka głośno westchnęła.

„Tak” – kontynuował Graves, wpatrując się w Ethana. „Obserwowałem ją przez trzy tygodnie. Widziałem, jak argumentowała w sprawie wniosków o oddalenie pozwu. Widziałem, jak przesłuchiwała świadków wrogich stron. Widziałem, jak cytowała z pamięci orzecznictwo. Widziałem, jak instruowała ławę przysięgłych w kwestii niuansów intencji”.

Graves podniósł teczkę manilową, którą przyniósł ze sobą. Cisnął ją na biurko.

„A teraz” – powiedział Graves – „stoisz przed moim trybunałem pod przysięgą i mówisz mi, że kobieta, która wykonywała tę pracę, kobieta, która znała prawo lepiej niż prokurator, nigdy nie zdała egzaminu adwokackiego”.

Twarz Ethana zbladła, ale nie cofnął się. Nie mógł. Był za daleko w tyle. Jeśli się teraz wycofa, upadnie.

„Wysoki Sądzie” – powiedział Ethan, a w jego głosie słychać było desperację i błaganie. „Właśnie o to chodzi. Ona jest oszustką. To naciągaczka. Oszukała pana, tak jak oszukała swoich klientów. To, że potrafi udawać prawnika, nie znaczy, że nim jest. Mamy oficjalne dokumenty. Mamy list z informacją o porażce”.

„Oficjalne zapisy” – powtórzył Graves. Smakował te słowa jak zepsute mleko.

Tak, upierał się Ethan, wskazując na puste miejsce, gdzie kiedyś leżała jego czerwona teczka. Z akt Izby Adwokackiej wynika, że ​​oblała egzamin w 2012 roku. Nie da się zaprzeczyć dokumentacji.

„Nie kłócę się” – powiedział Graves. „Po prostu odsyłam”.

Otworzył teczkę Manili, którą przyniósł ze swojego biura podczas przerwy.