Moi rodzice wyrzucili mnie i moje roczne dziecko z domu, żeby zrobić miejsce dla mojej siostry i jej noworodka – mimo że to ja płaciłem wszystkie rachunki. Mama powiedziała: „To kwestia kasty”. Ale kiedy opublikowałem prawdę w internecie, moi bogaci dziadkowie to zobaczyli – a to, co zrobili, wstrząsnęło całą rodziną.

„Dzień dobry, Emmo” – delikatnie pocałowałem ją w głowę. Jej miękkie, czarne włosy były zupełnie jak moje. Jednak te łagodne, brązowe oczy niewątpliwie odziedziczyła po ojcu. Te oczy czasami sprawiają mi ból w sercu, ale widok niewinnego uśmiechu Emmy sprawia, że ​​nawet ten ból wydaje się cenny.

Próbowałam przestać myśleć o ojcu Emmy. Wspomnienie o nim zawsze wywołuje u mnie ucisk w piersi. Gdy tylko dowiedział się o mojej ciąży, zniknął. Zmienił dane kontaktowe i usunął konta w mediach społecznościowych. Jakby chciał wymazać całe swoje istnienie. Pamiętam ostatni dzień, kiedy go widziałam: wyraz jego twarzy, gdy siedzieliśmy naprzeciwko siebie w kawiarni. Krew odpłynęła mu z twarzy, gdy powiedziałam mu, że jestem w ciąży, i pozornie wieczną ciszę po tym, jak powiedział, że potrzebuje trochę czasu i wyszedł.

Miałam wtedy 18 lat, byłam licealistką, która miała rozpocząć studia, pełną marzeń i nadziei na przyszłość. Świat wydawał się pełen możliwości. Zamierzałam studiować literaturę i marzyłam o zostaniu pisarką. W weekendy chodziłam z przyjaciółmi do kina, a w dni powszednie zagłębiałam się w książki w bibliotece. Byłam zwykłą licealistką, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży.

Reakcja moich rodziców była zgodna z oczekiwaniami, a może nawet bardziej intensywna, niż myślałam. „Hańba! Zszargaliście reputację naszej rodziny!” Słowa matki wciąż dźwięczą mi w uszach. Pamiętam ciężką atmosferę panującą w salonie o zmierzchu tego dnia: głębokie westchnienia ojca i drżący głos matki. Matka powtarzała te same słowa w kółko, płacząc, jakby próbując przekonać samą siebie. „Jak to się mogło stać?” Jej głos był zimny jak powiew jesiennej nocy.

Z drugiej strony, moja siostra Alyssa była inna. Miała wtedy 16 lat, była bystra i pełna życia. Była ulubienicą moich rodziców. Jako kapitan drużyny cheerleaderek i świetna uczennica, była córką, o jakiej moi rodzice zawsze marzyli. Niewiele mówiła o mojej ciąży. Od czasu do czasu spoglądała na mnie ze współczuciem. W jej spojrzeniu było połączenie litości i ulgi, jakby chciała powiedzieć: „Jestem inna”.

Przez dwa lata, odkąd urodziłam Emmę, byłam zdesperowana. W ciągu dnia uczęszczałam do college’u społecznościowego, a wieczorami pracowałam w sklepie. Ograniczyłam sen, żeby się uczyć i jakimś cudem udało mi się zdobyć kwalifikacje do opieki nad dziećmi. W tym czasie Emmą opiekowała się głównie mama. Kiedy wracałam z nocnej zmiany, mama trzymała Emmę na rękach, wyglądając na wyczerpaną. Czasami widywałam, jak cicho śpiewa kołysanki. W takich chwilach czułam w niej miłość.

Jednak dobroć mojej matki zawsze miała ciernie. Opiekując się Emmą, nigdy nie szczędziła krytycznych słów. „To się stało, bo byłaś lekkomyślna” – mówiła, zmieniając Emmie pieluchę. Jej dłonie były delikatne, ale słowa ostre i przenikliwe. „Czy zdajesz sobie sprawę, jakie kłopoty nam sprawiasz?” – wzdychała, podgrzewając mleko. To westchnienie ciążyło mi na sercu. „Gdybyś tylko mogła być bardziej jak Alyssa…” Po położeniu Emmy do łóżka moja matka często mamrotała te słowa. Wsączały się do mojego serca jak przekleństwo. Słyszałam takie słowa niemal codziennie. W swoim pokoju często płakałam, trzymając Emmę i słuchając jej cichego oddechu. Chciałam zapewnić jej lepsze warunki. Jednak to życzenie zawsze rozbijało się o mury rzeczywistości. Niezależność ekonomiczna wciąż wydawała się odległym marzeniem.

Pewnego ranka, po skończeniu karmienia Emmy mlekiem, usłyszałam głos mamy z dołu: „Jane, czas na śniadanie”. W jej głosie słychać było niezwykłe napięcie, dziwny dźwięk zmieszany z oczekiwaniem i niepokojem. Zaniosłam Emmę na dół. W salonie rodzice czekali na mnie z poważnymi minami. Na stole nie było śniadania; zamiast tego leżało kilka dokumentów.

„Usiądź” – głos mojego ojca zabrzmiał niezwykle cicho. Zrobiłem, jak mi kazał, i usiadłem na sofie, trzymając Emmę na kolanach. Być może wyczuwając napiętą atmosferę, była cichsza niż zwykle.

„Jane, musimy porozmawiać” – zaczęła mama, a jej ręce lekko drżały. „Chodzi o Alyssę”. W tym momencie serce podskoczyło mi do gardła. Płacz dochodzący z pokoju Alyssy wczoraj wieczorem, podekscytowane głosy rodziców, które trwały do ​​późnej nocy, odgłosy kroków na korytarzu sprawiły, że poczułam, że stało się coś ważnego. Czas zdawał się zwalniać, gdy czekałam na kolejne słowa mamy.