Moi rodzice powiedzieli, że nie dostanę nic z 54-milionowego testamentu mojego dziadka. „To udział twojej siostry” – powiedzieli. Ale potem prawnik się roześmiał i przeczytał jedno zdanie. Ich twarze były oszołomione.

Ale zrozumcie to. Jeśli sabotujecie tę firmę, bo myślicie, że Vanessa ją uratuje, zdradzacie dziedzictwo Gregory’ego Whitmore’a, a akcjonariusze pociągną was do odpowiedzialności. Słowa te trafiły w sedno. Kilku członków spojrzało na siebie, a ich miny zdradzały zwątpienie. Imię Gregory’ego wciąż brzmiało w tym pomieszczeniu bardziej niż charyzma Vanessy. Elellanar wtrącił się płynnie.

Przeanalizujcie plan szczegółowo. Do tego czasu oczekuję od was wszystkich profesjonalizmu. Ta firma nie może sobie pozwolić na podziały. Krzesła szurały, gdy spotkanie dobiegało końca. Niektórzy unikali mojego wzroku, wychodząc. Inni kiwali głowami, wyraźnie analizując implikacje.

Tuż przy drzwiach jeden z najwierniejszych sojuszników Vanessy wyciągnął telefon i zaczął gorączkowo pisać. Ekran na chwilę rozświetlił się wiadomością, zanim schował telefon do kieszeni kurtki. Jest silniejsza, niż myśleliśmy. To jeszcze nie koniec. Kieliszek do wina roztrzaskał się o marmurowy kominek, rozlewając się na jasny dywan niczym ostrzeżenie. Vanessa stała sztywno w półmroku salonu Witmore Estates, jej klatka piersiowa unosiła się i opadała, jakby miała zaraz zapłonąć z czystej wściekłości.

Richard obserwował ze swojego skórzanego fotela, z rękami splecionymi przed sobą, jak Evelyn w milczeniu sięgała po serwetkę, żeby osuszyć krople wina z rękawa. Uspokój się, powiedział w końcu Richard. Wściekłością tego nie wygram. Jestem spokojny. Vanessa warknęła, choć jej zaciśnięte szczęki mówiły co innego. Clare ma wszystko w garści. Eleanor Chase umacnia swoją reputację. Jeśli nie odpowiemy, ona sama się utwierdzi, zanim zdążymy zareagować.

Evelyn ostrożnie położyła zakrwawioną serwetkę na tacy obok siebie. Potem uderzymy w jej wizerunek. Clare nie ma sojuszników w prasie. Jeden szept do odpowiedniego ucha i zarząd zacznie wątpić w jej zaufanie. Jeśli firma będzie wyglądać na niestabilną, straci grunt pod nogami, zanim jeszcze zacznie. Twarz Vanessy stwardniała.

Zadzwonię dziś wieczorem. A tymczasem chcę, żeby nasi prawnicy byli gotowi zakwestionować każdy zapis tego testamentu. Clare nie może posiadać czegoś, co do niej nie należy. Richard skinął głową, już wyciągając telefon. Połączę cię z Carmichaelem. On uwielbia takie sprawy. Kilka godzin później, w małym mieszkaniu, do którego schroniłem się po kolejnym wyczerpującym dniu, siedziałem przy kuchennym stole, obok drewnianego pudełka Gregory’ego. Jedynym dźwiękiem w pokoju był szum lodówki.

Przeglądając dokumenty na laptopie, zadzwonił telefon z informacją o nowym e-mailu. Myślisz, że wygrałeś? Oglądaj jutro wiadomości. Wiadomość była niepodpisana, jedna linijka bez tematu i bez namierzalnego nadawcy. Wpatrywałem się w nią, czując ucisk w żołądku. W mojej głowie rozbrzmiał głos Gregory’ego. Zdemaskują się, jeśli zachowasz spokój.

Przekazałam wiadomość Charlesowi Bennettowi z krótką notatką, a potem zadzwoniłam do Ellaner Chase. Coś planują. Powiedziałam, że jutro. Bądź gotowa, zapewniła mnie Ellanar. Trzymaj się mocno, Clare. Chcą cię wytrącić z równowagi. Tymczasem po drugiej stronie miasta Vanessa już wybierała znajomy numer. Mam historię o Clare Whitmore.

Powiedziała dziennikarzowi, który odebrał: „Do rana będzie o tym głośno w gazetach”. Włączyłam telewizor akurat w momencie, gdy wieczorny prezenter zapowiadał jakąś pilną sprawę na następny dzień. Zaparło mi dech w piersiach, gdy na pasku u dołu ekranu pojawiły się słowa Clare Whitmore.

Clare podkręciła głośność, obserwując wczesny przeciek o skandalu, który miał wybuchnąć. Skandal uderza w Whitmore Holdings. Aerys oskarżony o oszustwo. Poranny nagłówek rozbrzmiewał z każdego ekranu w centrum komunikacyjnym Witmore Holdings. Szary głos prezentera relacjonował szkody, jakby były przesądzone. Symbole giełdowe pełzały po monitorach w kolorze czerwieni. W redakcyjnym szumie telefonów i klawiatur paniczny szum wydawał się duszący, kakofonią paniki.

Stałem w centrum tego wszystkiego. Słowa Gregory’ego z jego ostatniego listu rozbrzmiewały w mojej głowie. Prawda przetrwa każde kłamstwo. Dyrektor ds. PR, mężczyzna o imieniu Lawson, podszedł do mnie ze stosem wydrukowanych nagłówków. Wydaliśmy oświadczenie, ale to nie wystarczy. Rynek otworzył się spadkiem o 7%, a akcjonariusze nieustannie dzwonią. Potrzebujemy zdecydowanej reakcji.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, kilku członków zarządu weszło do sali z napiętymi twarzami. Harrington, który zawsze faworyzował Vanessę, odezwał się pierwszy. Clareire, dla dobra firmy, apelujemy do ciebie, abyś tymczasowo ustąpiła. Te oskarżenia, prawdziwe czy nie, podważają zaufanie inwestorów. Potrzebujemy stabilności. „Ustąp” – powtórzyłem beznamiętnie.

Tylko do czasu, aż śledztwo oczyści twoje imię, dodał szybko inny członek. Jeśli zrezygnujesz dobrowolnie, zarząd może powołać tymczasowego prezesa. Vanessa jest chętna. Oczywiście, że jest. Elellanar Chase wtrąciła się ostro, krzyżując ramiona. A jeśli zmusisz Clare do odejścia, oddasz udziały w Whitmore tej samej osobie, która organizuje ten cyrk. W sali na chwilę zapadła cisza.

I wtedy pojawił się Charles Bennett, z ponurą, ale opanowaną miną. Niósł cienką czarną teczkę i przeszedł przez salę, by stanąć obok mnie. „Znaleźliśmy źródło przecieku” – powiedział, unosząc teczkę do tablicy. „Dowody są jednoznaczne”. Vanessa Whitmore zatrudniła prywatną firmę medialną, aby sfabrykowała dokumenty i przekazała tę historię do mediów krajowych.