Moi rodzice nie zaprosili mnie na Święto Dziękczynienia, żeby zaimponować mojemu bogatemu wujkowi. Nie znali restauracji z trzema gwiazdkami Michelin, którą zarezerwowali, żeby się „popisać”…

Imponujące. Pokaż mu, że dobrze nam idzie. To wszystko. Nie chciała, żebym tam był, bo moja praca w „food trucku” nie pasowała do narracji o sukcesie, którą chciała sprzedać wujkowi Robertowi.

„Może znam kogoś” – powiedziałem ostrożnie. „Zobaczę, co da się zrobić”.

Pozwoliłem jej się pocić przez kilka godzin. Pozwoliłem rodzeństwu pisać do mnie SMS-y z ich słabymi, dającymi siłę wymówkami („Mama jest po prostu zestresowana”, „Nie bierz tego do siebie”).

Potem do niej oddzwoniłem.

„Mamo, pociągnąłem za kilka sznurków. Znam kogoś z wpływami. Mogę odzyskać rezerwację”.

„Och, dzięki Bogu! Evelyn, jesteś wybawieniem! Kto tam? Kierownik?”

„Jest jeden warunek” – przerwałem jej.

“Stan : schorzenie?”

„Rezerwacja będzie dotyczyła 13 osób, a nie 12.”

Cisza.

„Ale… kim jest ten trzynasty?” wyszeptała.

“Ja.”

Cisza, która zapadła, była głośniejsza niż jakikolwiek krzyk. Była uwięziona. Bardziej potrzebowała tego miejsca, żeby zrobić wrażenie na Robercie, niż mnie ukryć.

„W porządku” – powiedziała napiętym głosem. „13”.