Elena zamilkła, jej dłonie na chwilę zamarły, gdy poprawiała klamerki do bielizny. Jej zwyczajny, promienny uśmiech błysnął na sekundę, zanim odpowiedziała: „Och, po prostu jestem do tego przyzwyczajona, mamo. Świeża pościel jest przyjemna, prawda?”

Jej odpowiedź była uprzejma, ale niejasna, pozostawiając niepokój gdzieś z tyłu głowy. Nie mogłem się pozbyć gryzącej mnie ciekawości. Dlaczego tak nalegała na tę osobliwą rutynę?

Mijały dni, a rutyna się nie zmieniała. Pościel prano, wieszano i składano metodycznie, jak w zegarku. Dziwna była nie tylko częstotliwość, ale precyzja, z jaką to robiła, jakby to był niezbędny rytuał.