Milioner-szejk zadał pytanie po arabsku… a sprzątaczka odpowiedziała, zaskakując wszystkich….

– Mogłoby to zaszkodzić twojemu pobytowi tutaj – dodał jeden z dyrektorów, rzucając groźbę jak delikatną ozdobę na stół.

Rozmowa zakończyła się bez jasnych ustaleń, ale z oczywistym przesłaniem.

Jeśli pójdzie dalej, hotel zadba o to, by zamknąć przed nią drzwi na zawsze.

Tego wieczoru, idąc mokrymi ulicami do domu, Lucía zastanawiała się, czy naprawdę może zaryzykować swój jedyny stały dochód.

Daniel, jej syn, był w pełnej adolescencji i każda drastyczna zmiana mogłaby go dotknąć.

Jednak myślała też o słowach szejka:

– Pomogłaś mi, gdy nie miałem imienia ani bogactwa.

Następnego dnia szejk poprosił ją o spotkanie ponownie.

Tym razem w lobby, na oczach wszystkich.

Al Rashid wyjaśnił powoli po hiszpańsku, że projekt polega na organizowaniu i zachowywaniu kolekcji rękopisów historycznych i że ufa jej nie tylko za język, ale za integralność.

– Nie proszę, żebyś odpowiadała teraz – powiedział – ale nie pozwól, by inni decydowali za ciebie.

Oczy hotelowego personelu były na nich, a Lucía rozumiała, że niezależnie od decyzji, jej życie w tym miejscu zmieniło się na zawsze.

Od tej chwili każda osoba, którą spotykała na korytarzach, patrzyła na nią inaczej, niektórzy z ciekawości, inni z otwartą wrogością.

I choć nie podjęła decyzji, plotka, że sprzątaczka idzie z szejkiem, rozchodziła się jak ogień.

Lucía wiedziała, że nie utrzyma tej równowagi długo.

Prędzej czy później będzie musiała wybrać, a każda opcja miała swoją cenę.

Rankiem, gdy miała udzielić odpowiedzi, niebo było czyste, a słońce oświetlało okna hotelu, jakby chciało zetrzeć napięcie ostatnich dni.

Lucía przyszła wcześnie, nie do pracy, ale by spełnić to, co wiedziała, że będzie jej ostatnim aktem w tym miejscu.

Szejk czekał przy stoliku w oddzielonym kącie restauracji z teczką z ciemnej skóry przed sobą.

Nie było widocznych ochroniarzy, dyrektorów ani menadżerki.

Tylko dwie pary parującej herbaty i cisza pełna oczekiwań.

– Zdecydowałaś? – zapytał po arabsku spokojnie, nie naciskając, ale też nie pozostawiając miejsca na wymówki.

Lucía wzięła głęboki oddech.

– Tak, zgadzam się, ale pod jednym warunkiem.

– Mój syn pójdzie ze mną.

Szejk bez wahania skinął głową, otworzył teczkę i pokazał jej dokumenty kontraktu wraz z ustaleniami dotyczącymi przeprowadzki jej i Daniela.

– Chcę, żebyś zaczęła za miesiąc.