Milioner-szejk zadał pytanie po arabsku… a sprzątaczka odpowiedziała, zaskakując wszystkich….

– Będziesz potrzebować czasu, by zakończyć tutaj, co konieczne.

Gdy wstała, by odejść, przeszli przez lobby.

Menadżerka, która rozmawiała z gościem, zamilkła, widząc jej przejście.

Jej oczy się zesztywniały, ale Lucía nie odwróciła wzroku.

Nie było urazy, tylko pewność, że to miejsce już jej nie definiuje.

Tego popołudnia, w szatni dla pracowników, schowała swój mundur po raz ostatni.

Niektórzy koledzy cicho ją gratulowali, inni nawet nie spojrzeli.

Przed wyjściem Valdés podszedł i szepnął: – Nigdy nie myślałem, że odejdziesz w ten sposób, ale cieszę się.

Lucía poszła na przystanek autobusowy z lekkością, której nie pamiętała od lat.

Po powrocie do domu znalazła Daniela odrabiającego lekcje.

Dała mu kopertę z dokumentami i powiedziała z uśmiechem, który ledwie mogła powstrzymać:

– Zacznij ćwiczyć swój arabski.

Tej nocy, gdy miasto rozświetlały światła, Lucía myślała o wszystkim, co zostawiła za sobą: niewidzialność, upokorzenie, ciężar przechowywanej przeszłości.

I po raz pierwszy od dawna poczuła, że to, co nadchodzi, nie jest ucieczką, lecz początkiem jej prawdziwej drogi.