Mąż poprosił żonę o podpisanie papierów rozwodowych jeszcze w szpitalnym łóżku, nie spodziewał się jednak, że zostanie porzucona…

Ciąg dalszy na następnej stronie

W pokoju pacjentki na siódmym piętrze prywatnego szpitala panowała upiorna cisza. Kardiomonitor pulsował rytmicznie, a sterylne światła oświetlały blade rysy Harley, kobiety, która właśnie dochodziła do siebie po operacji tarczycy.

Nie do końca rozbudzona po znieczuleniu, Harley mrugnęła i zobaczyła swojego męża, Marka, stojącego przy łóżku ze stosem dokumentów.

„W porządku? Dobrze. Znak.”

Jej ton był obojętny, całkowicie pozbawiony współczucia.

Harley zamrugała zdezorientowana.

„Co to… jaki dokument?”

Mark przesunął papiery w jej stronę, odpowiadając krótko:

„Formularze rozwodowe. Wypełniłem je wszystkie. Teraz wystarczy podpisać.”

Harley zamarła. Rozchyliła usta, ale gardło miała podrażnione po zabiegu. Brakowało jej słów. W oczach pojawiły się niedowierzanie i smutek.

„Czy to… jakiś chory żart?”

Ciąg dalszy na następnej stronie — „Mówię poważnie. Mówiłam ci już: nie mogę dłużej żyć z kimś, kto jest słaby i ciągle chory. Mam dość bycia jedyną osobą, która próbuje. Zasługuję na to, żeby wysłuchać moich prawdziwych uczuć”.

Głos Marka był dziwnie spokojny, jakby mówił o zmianie ubezpieczyciela, a nie o zakończeniu dziesięcioletniego małżeństwa.

Uśmiech przemknął Harley, a łzy spływały jej po twarzy.

„Więc… czekałeś, aż nie będę mogła się ruszać ani mówić… żebym to podpisała?”

Mark zawahał się przez chwilę, a potem skinął głową.

„Nie obwiniaj mnie. To było nieuniknione. Poznałem kogoś. Ona już nie żyje w ukryciu”.

Harley delikatnie ugryzła się w język. Gardło ją paliło, ale prawdziwy ból czuła w piersi. Mimo to nie krzyczała ani nie szlochała. Po prostu zapytała cicho:

„Gdzie jest długopis?”

Mark spojrzał na nią zaskoczony. „Naprawdę… naprawdę podpiszesz?”

„Sama tak mówiłaś. To była tylko kwestia czasu”.

Podał jej długopis. Harley wzięła go drżącą ręką i powoli napisała jej imię.

„To wszystko. Życzę ci spokoju”.

„Dziękuję. Zwrócę uzgodnione towary. Do widzenia”.

Mark odwrócił się i wyszedł. Drzwi zatrzasnęły się – zbyt cicho. Ale niecałe trzy minuty później otworzyły się ponownie.

Wszedł dr John. Był starym kolegą Harley ze studiów i chirurgiem, który ją operował. Niósł jej dokumentację medyczną i bukiet białych róż.

„Pielęgniarka powiedziała, że ​​Mark tu jest?”

Ciąg dalszy na następnej stronie – mówię poważnie. Mówiłam ci już: nie mogę dłużej mieszkać z kimś, kto jest słaby i ciągle chory. Mam dość bycia jedyną osobą, która próbuje. Zasługuję na to, żeby wysłuchać moich prawdziwych uczuć.

Głos Marka był dziwnie spokojny, jakby mówił o zmianie ubezpieczenia, a nie o zakończeniu dziesięcioletniego małżeństwa.

Uśmiech przemknął Harley, a łzy powoli spływały jej po twarzy.

„Więc… czekałeś, aż nie będę mógł się ruszać ani mówić… żebym to podpisał?”

Mark zawahał się przez chwilę, po czym skinął głową.