Mąż poprosił żonę o podpisanie papierów rozwodowych jeszcze w szpitalnym łóżku, nie spodziewał się jednak, że zostanie porzucona…

„Nie obwiniaj mnie. To było nieuniknione. Poznałem kogoś. Nie żyje już w ukryciu”.

Harley delikatnie ugryzła się w język. Gardło ją paliło, ale prawdziwy ból czuła w piersi. Mimo to nie krzyczała ani nie szlochała. Po prostu zapytała cicho: „Gdzie jest długopis?”

Mark wpatrywał się w nią zaskoczony. „Naprawdę… naprawdę podpiszesz?”

„Sama tak mówiłaś. To była tylko kwestia czasu”.

Podał jej długopis. Harley wzięła go drżącą ręką i powoli napisała swoje imię.

„To wszystko. Życzę ci spokoju”.

„Dziękuję. Zwrócę umówioną nieruchomość. Do widzenia”.

Mark odwrócił się i wyszedł. Drzwi zatrzasnęły się – zbyt cicho. Ale niecałe trzy minuty później otworzyły się ponownie.

Wszedł dr John. Był starym kolegą Harley ze studiów i chirurgiem, który ją operował. Niósł jej dokumentację medyczną i bukiet białych róż.

„Pielęgniarka powiedziała, że ​​Mark tu był?”

Ciąg dalszy na następnej stronie

Harley skinęła głową, uśmiechając się blado.

„Tak, przyszedł po rozwód”.

„Wszystko w porządku?”

„Znacznie lepiej”.

John usiadł obok niej, odłożył kwiaty i wyjął kopertę.

„Oto dokumenty rozwodowe, które kazał mi zachować twój prawnik. Powiedziałaś, że jeśli Mark przyniesie je pierwszy, podpiszesz tę kopertę i ją zwrócisz”.

Harley bez mrugnięcia okiem otworzyła kopertę i złożyła podpis. Potem odwróciła się do Johna, a jej twarz promieniowała cichą siłą.

„Od teraz będę żyć dla siebie. Nie będę już robić wszystkiego, żeby być „dobrą żoną”. Nie będę już udawać silnej, kiedy jestem wyczerpana.

„Jestem tutaj. Nie po to, by kogokolwiek zastąpić, ale by cię wesprzeć, jeśli mi pozwolisz.

Harley lekko skinął głową. Spłynęła łza, nie ze smutku, lecz ze spokoju.
Tydzień później Mark otrzymał priorytetową kopertę. W środku znajdował się sfinalizowany wyrok rozwodowy. Dołączona była krótka, odręczna notatka:

Ciąg dalszy na następnej stronie