Łzy w deszczu: Wyznanie męża podczas pożegnania żony

Noc, która zmieniła wszystko
Wszystko zaczęło się od bólu brzucha. Elena trzymała się za brzuch do późnej nocy, starając się zachować ciszę, by nie robić zamieszania. Gdy ból stał się nie do zniesienia, natychmiast przewieziono ją do szpitala. Zanim przybyli, już odchodziła.

Lekarze robili wszystko, co w ich mocy, ale Elena już nigdy nie otworzyła oczu.

Nie miała szansy usłyszeć pierwszego płaczu swojego dziecka. Nie mogła przytulić dziecka, które nosiła z tak wielką nadzieją.

Cała rodzina była zdruzgotana. Pani Helen zalała się łzami. Jej mąż, pan Louis, siedział nieruchomo – milczący i oszołomiony – wpatrując się w uśmiechnięty portret Eleny spoczywający teraz na trumnie.

Na zdjęciu wyglądała promiennie. Pełna życia. Nikt nie mógł uwierzyć, że odeszła.

Trumna, która nie chciała się ruszyć
Kiedy nadszedł czas, by zanieść trumnę do karawanu, ośmiu młodych mężczyzn podeszło, by ją podnieść.

Każdy z nich zajął swoje miejsce, schylili się i pociągnęli – ale trumna ani drgnęła.

Próbowali ponownie. I ponownie.

Próbowali ponownie. I ponownie.

To było tak, jakby trumna wrosła w ziemię. Żyły napięły się, ręce się trzęsły, twarze poczerwieniały z wysiłku – ale trumna nie chciała się ruszyć.

Starszy mężczyzna w tłumie wyszeptał to, co wielu już myślało: „Nie jest gotowa do odejścia”.

Powietrze stawało się coraz cięższe. Deszcz nie ustawał. Szaman, stojący nieopodal, podszedł i delikatnie powiedział: „Otwórzcie trumnę. Ona wciąż ma coś do powiedzenia”.

Ostatnia Wiadomość
Powoli odsunięto zasuwkę i ostrożnie uniesiono wieko.

Wzdychający krzyk przetoczył się przez tłum.

Twarz Eleny, choć spokojna, wciąż nosiła świeże smugi łez. Jej przymknięte oczy wyglądały, jakby właśnie płakały. Ten widok rzucił na kolana nawet najsilniejszych.

Pani Helen podbiegła do synowej, a łzy spływały jej po twarzy, gdy ściskała dłoń Eleny.

„Eleno, moje kochane dziecko… jeśli wciąż masz coś w sercu, proszę, daj nam znać. Nie noś tego ze sobą. Proszę, przemów do nas…”

Nastąpiła cisza. Taka cisza, która ściska duszę.