Łzy w deszczu: Wyznanie męża podczas pożegnania żony

A potem rozległ się cichy szloch.

To był Louis – mąż Eleny. Upadł na ziemię, zakrywając twarz, a jego ciało drżało z emocji. Jego krzyki były surowe, głębokie, pełne czegoś więcej niż żalu. Pani Helen odwróciła się do niego, zdezorientowana, z bijącym sercem.

„Louis” – wyszeptała – „wiesz, dlaczego płakała?”

Louis powoli uniósł głowę. Twarz miał przemoczoną – nie tylko od deszczu, ale i żalu. Jego głos był słaby, łamiący się pod ciężarem prawdy.

„To ja. To ja byłem powodem, dla którego nie mogła odpuścić”.

Tłum zamarł.

Louis kontynuował, każde słowo niczym nóż w powietrzu. „Dowiedziała się, że mam kogoś innego. Powiedziałem jej, że to koniec. Przysięgam, że to nic nie znaczy. Ale tej nocy… płakała w milczeniu. Nie powiedziała ani słowa. Trzymała się tylko za brzuch i szlochała. Potem zaczął się ból…”

Zamilkł, z trudem łapiąc oddech podczas wyznania.

„Zawiozłem ją do szpitala. Ale było za późno. To ja to zrobiłem. To ja sprawiłem jej ból. To ja ją złamałem”.

Na dziedzińcu panowała cisza, zakłócana jedynie odgłosem nieustającego deszczu i bolesnym szlochem Louisa.

Wołanie o przebaczenie

Louis przycisnął czoło do drewnianej krawędzi trumny, ściskając ją mocno, jakby próbował utrzymać to, co już stracił.

„Eleno… Przepraszam. Masz pełne prawo mnie nienawidzić. Ale proszę… jeśli jest w tobie jakaś cząstka, która może mi wybaczyć… pozwól mi zanieść cię do miejsca spoczynku”.

Wtedy wydarzyło się coś niesamowitego.

Trumna poruszyła się — tylko nieznacznie, ale na tyle, by wszyscy to zauważyli.

Szaman skinął głową w milczeniu. „Ona jest spokojna”.

Młodzi mężczyźni spróbowali jeszcze raz. Tym razem trumna uniosła się płynnie i bez wysiłku. Dźwięk trąbki znów narastał, prowadząc Elenę w jej ostatniej podróży. Żałobnicy odsunęli się na bok, pochylając głowy z szacunkiem, a ich serca były ciężkie od tego, co utracili.

Ciężar życia
Gdy procesja ruszyła naprzód, Louis klęczał w błocie, a jego łzy mieszały się z deszczem. Matka podeszła do niego, kładąc drżącą dłoń na jego ramieniu.

Ale Louis nie czuł jej dotyku. Był zagubiony we wspomnieniach, uwięziony w przeprosinach, które były zbyt późne, by je usłyszeć.

On to poniesie