Palące słońce latem 1857 roku spaliło bezkresne stepy, Minnesota. Sarah Donovan przywarła do pnia samotnego dębu, jej беременное ciało było перевязано mocnymi sznurami. Jej usta są popękane, ona wił się z pragnienia i bólu. Ciepłe łzy, стекавшие z jej oczu, odzwierciedlały jak jej ból i nadzieję na życie, która rosła w niej. Karawana wozów, do którego niedawno dołączył z nadzieją, teraz zamienił się w chmurę kurzu, удаляющееся za horyzont.

Dla Sary cienką granicą pomiędzy życiem i śmiercią był ten samotny dąb. Jej mąż, Edward Donovan, chory okrutny сыпным tyfus trzy dni wcześniej. Opuścili Boston i wyjechali na zachód, aby rozpocząć nowe życie. Ale od Edwarda pozostało tylko prosta obrączka na palcu i nowe życie, rozwijająca się w jego łonie matki.

Przywódca karawany William Montgomery nie ukrywał swojej niechęci do Edwarda, ale po śmierci Edwarda stał się wrogo odnosić się do Sary. Nawet za dnia, aż do śmierci jej męża, rozeszły się pogłoski o tym, że była czarownicą, że sprowadziły na Sarę klątwę na obozowej zgromadzeniu. Bo to, że Sara była zdrowa wśród trzech innych osadników, zmarłych od tej samej choroby, wywoływał u ludzi strach i wątpliwości.