Kilka lat później, po rozwodzie, próbował ją ponownie zaczepiać… ale czekała na niego niespodzianka: czekała na niego z trzema identycznymi córkami i prywatnym odrzutowcem.

Laura siedziała spięta na brzegu kremowej skórzanej sofy, jej palce bezwiednie bawiły się brzegiem nietkniętej filiżanki do herbaty.

Stojący przed nią Curtis pozostał stanowczy, wyprostowany i zimny, jakby tamta chwila nic nie znaczyła.

„Podpisałem wszystko. Prawnik wyśle ​​ci ostateczne zawiadomienie w poniedziałek” – powiedział chłodnym, pozbawionym emocji głosem.

Jego walizka stała już gotowa przy drzwiach, jakby ich dwanaście lat małżeństwa było tylko krótką przerwą w ich życiu.

Laura nie mogła znaleźć słów. Nie mogła.

Przez tygodnie tysiąc razy ćwiczyła, co powie w tej chwili, ale teraz, kiedy przyszedł, mogła patrzeć tylko na mężczyznę, który kiedyś był jej przyszłością.

Curtis zrobił krok w stronę drzwi, nie oglądając się za siebie.

„Nie zamierzałam nigdzie iść, Lauro. Bez dzieci, bez pasji. Nie mogę już dłużej czekać na coś, co nigdy nie nadejdzie”.

Jego słowa podziałały jak policzek, ale Laura zmusiła się do zachowania obojętnego wyrazu twarzy, nie pokazując burzy, która ją w środku trawiła.

„Próbowałam, Curtis” – wyszeptała łamiącym się głosem.

„Ja też chciałem” – odpowiedział bez zatrzymywania się, już otwierając drzwi.

Na zewnątrz czekał czerwony kabriolet, a na właściwym miejscu siedziała Carol, koleżanka z biura, zawsze nienaganna, na wysokich obcasach i z czerwonymi ustami, bez żadnej wspólnej przeszłości.

Laura wstała w milczeniu i patrzyła, jak Curtis wkłada walizkę do bagażnika, szybko całuje Carol i wychodzi, nie patrząc na nią.

Silnik zaryczał i ucichł, ale echo opuszczenia wypełniło każdy kąt domu.

Laura podeszła do stołu, spojrzała na papiery rozwodowe, gdzie jej podpisy i podpisy jego były odręczne i legalne.

Życie, które zbudowali, rozpadło się w jednej chwili, a jedyną rzeczą, jaką pozostawił po sobie Curtis, była próbka nasienia – spadek, który niechętnie zgodziła się zachować.

Laura jeszcze nie wiedziała, że ​​ten zapomniany i odrzucony, ale prawnie należący do niej dowód zmieni jej przeznaczenie.