Kiedy wyszłam ponownie za mąż w wieku 60 lat, nie powiedziałam mężowi ani jego trójce dzieci, że winnica, na której mieszkaliśmy, należy do mnie. I postąpiłam słusznie, bo po ślubie jego dzieci i mój mąż…

Zaplanowałem to starannie.

Powiedziałam Richardowi, że chcę zorganizować rodzinny obiad – dla wszystkich jego dzieci, Emily i kilku przyjaciół – z okazji naszej trzeciej rocznicy. Był zachwycony. Myślał, że w końcu zaakceptowałam, że jestem prawdziwą rodziną.

Kolacja była zaplanowana na sobotni wieczór w posiadłości. Poprosiłem Carlosa o ustawienie stołów na patio z widokiem na winnice. Wynająłem firmę cateringową. Zadbałem o to, żeby moje najlepsze wina zostały nalane.

Richard, Derek, Patricia i Mitchell przybyli ubrani w najlepsze stroje, uśmiechnięci. Emily przyszła ze swoim chłopakiem, rzucając mi pytające spojrzenie. Poinformowałem ją wcześniej, a ona ledwo panowała nad sobą.

A potem przybyli moi pozostali goście.

Linda Chen, moja prawniczka. Tom Reeves, mój prywatny detektyw. Detektyw Sarah Martinez z biura szeryfa hrabstwa Soma. I jeszcze dwie osoby, których Richard się nie spodziewał: siostra Margaret, Joan, i córka Helen, Catherine.

Twarz Richarda zbladła, gdy zobaczył ich wchodzących na taras.

„Co to jest?” zapytał.

„To rodzinny obiad” – powiedziałem spokojnie. „A ci ludzie? Oni też są rodziną. Joan jest siostrą twojej zmarłej żony Margaret. Catherine jest córką twojej zmarłej żony Helen. Pomyślałem, że nadszedł czas, żebyśmy się poznali”.

Derek wstał. „To niedorzeczne. Wychodzimy.”

„Usiądź, Derek” – powiedział detektyw Martinez. „Nigdzie się nie ruszysz”.

Wyglądało, jakby Patricia miała zwymiotować.

Stałem na czele stołu, trzymając w ręku szklankę z moim winem Reserve z rocznika 2018 i przyglądałem się każdemu z nich.

„Naprawdę myślałeś, że się nie dowiem?” – zapytałem. „Naprawdę wierzyłeś, że możesz fałszować dokumenty, składać fałszywe dokumenty transferowe, a ja tego nie zauważę?”

Richard próbował się wygadać. „Katherine, nie wiem, co myślisz…”

„Uważam, że ty i twoje dzieci jesteście złodziejami” – powiedziałem. „Chyba już to robiliście – dwa razy. Margaret i Helen przekazały ci swój majątek tuż przed śmiercią. Jakie to wygodne”.

„To były legalne transfery” – warknął Richard. „Chcieli, żebym miał…”

„Mieli odpowiednio chorobę Alzheimera i urazowe uszkodzenie mózgu” – wtrąciłem. „Nie mogli wyrazić zgody. Manipulowałeś nimi”.

Joan odezwała się drżącym głosem: „Sfałszował podpis mojej siostry. Powtarzam to od lat”.

Catherine dodała: „Moja matka pod koniec była nim przerażona. Powiedziała mi, że nie chce niczego podpisywać, ale on ciągle przynosił papiery do szpitala”.

Spojrzałem na Richarda, na Dereka, na Patricię, na Mitchella.

„Myślałeś, że jestem tylko kolejną starszą kobietą, którą możesz okraść” – powiedziałem. „Ale nie wiedziałeś, o co chodzi. Zbudowałem tę posiadłość z niczego. Walczyłem z bankami, suszami, pożarami, recesjami i całą branżą, która nie chciała kobiet przy stole. Naprawdę myślisz, że bym z tobą nie walczył?”

Linda zrobiła krok naprzód z teczką.

„To są sfałszowane dokumenty, które złożyłeś w hrabstwie” – powiedziała. „Zbadaliśmy je. Podpisy są fałszywe. Mamy dowody na istnienie waszych łańcuchów e-maili, w których omawialiście oszustwo. Mamy też zeznania poprzednich ofiar twojego ojca”.

Detektyw Martinez dodał: „Richard Barnes, Derek Barnes, Patricia Barnes — jesteście aresztowani za oszustwo, fałszerstwo i spisek mający na celu popełnienie kradzieży”.

Następna godzina była chaosem.

Mitchell twierdził, że nic o tym nie wie, zrzucając winę na rodzeństwo. Patricia płakała. Derek groził pozwami. Richard milczał, wpatrując się we mnie z czystą nienawiścią.

Kiedy ładowano ich do radiowozów, Richard w końcu przemówił.

„Jesteś mściwy. Kochałem cię.”