Kiedy wyszłam ponownie za mąż w wieku 60 lat, nie powiedziałam mężowi ani jego trójce dzieci, że winnica, na której mieszkaliśmy, należy do mnie. I postąpiłam słusznie, bo po ślubie jego dzieci i mój mąż…

Podszedłem do niego na tyle blisko, że tylko on mógł mnie usłyszeć.

„Nie, nie kochałeś” – powiedziałem. „Kochałeś moją ziemię. Ale rzecz w tym, Richardzie. Nigdy nie była twoja, żebyś ją kochał. Każdą winorośl, każdą butelkę, każdy akr – kupiłem ją. Zbudowałem ją. Zasłużyłem na nią. I nie mogłeś mi jej odebrać, bo doskonale wiedziałem, co mam. I ją chroniłem”.

Został zabrany.

Sprawa karna trwała osiem miesięcy. Derek i Patricia przyznali się do winy w sprawie oszustwa i fałszerstwa w zamian za niższe wyroki. Dostali po dwa lata. Richard stanął przed sądem i został skazany za znęcanie się nad osobami starszymi, oszustwo, spisek, a po dalszym śledztwie w sprawie śmierci Margaret i Helen, dwa zarzuty podejrzenia okoliczności, które doprowadziły do ​​wszczęcia nowego śledztwa. Skazano go na dwanaście lat więzienia w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat. To był w zasadzie wyrok dożywocia.

Rozwód został sfinalizowany trzy miesiące po aresztowaniach. Intercyza obowiązywała. Richard nie dostał nic. Koszty obsługi prawnej doprowadziły go do bankructwa. Mitchell, który współpracował z prokuratorami, dostał wyrok w zawieszeniu i został zobowiązany do zeznawania przeciwko ojcu i rodzeństwu.

Dziś mam sześćdziesiąt dziewięć lat. Winnica Morrison Estate kwitnie. Emily postanowiła wrócić i ze mną pracować. Okazuje się, że obserwowanie walki matki o to, co do niej należało, zainspirowało ją do chęci dołączenia do naszego dziedzictwa. Carlos nadal jest moim zarządcą winnicy i właśnie świętował dwudziestolecie współpracy ze mną.

Nigdy nie wyszłam ponownie za mąż. I nie sądzę, żebym to zrobiła.

Ale opowiadam tę historię każdemu, kto zechce słuchać. Zwłaszcza kobietom. Zwłaszcza starszym kobietom. Zwłaszcza kobietom, które coś zbudowały własnymi rękami.

Kiedy wyszłam za mąż w wieku sześćdziesięciu lat, postanowiłam nie mówić mężowi ani jego dzieciom, że majątek, na którym mieszkaliśmy, należy wyłącznie do mnie. Wmówiłam im, że to własność rodzinna, własność spółdzielcza albo coś niejasnego i skomplikowanego. Niektórzy mogliby powiedzieć, że powinnam była zaufać Richardowi – że skoro mu nie ufałam, to nie powinnam była wychodzić za niego za mąż.

Ale oto czego się dowiedziałem.

Ochrona siebie nie polega na braku zaufania. Chodzi o uświadomienie sobie, że osoba, którą kochasz dzisiaj, może nie być tą, za którą ją uważałeś jutro. Chodzi o zrozumienie, że twoje osiągnięcia, twój majątek, praca twojego życia – te rzeczy należą do ciebie. Nie stają się wspólną własnością, ponieważ się zakochasz. Nie podlegają negocjacjom, ponieważ pragniesz towarzystwa.

A czasami prosty akt zachowania tajemnicy, nieujawniania wszystkich swoich kart, ratuje wszystko, na co pracowałeś.