Kiedy wróciłem z podróży, moje rzeczy zostały zostawione na trawniku z notatką: „Jeśli chcesz zostać, zamieszkaj w piwnicy”. Przeprowadziłem się więc do mojego sekretnego mieszkania, nie płacąc ani centa. Sześć miesięcy później zapukali do moich drzwi z prośbą o zamieszkanie ze mną.

„Nie stać nas na spłatę kredytu hipotecznego” – kontynuowała mama, a jej głos lekko drżał. „Nadal pracuję w sklepie spożywczym, ale tylko na pół etatu. Zarabiamy teraz może 1200 dolarów miesięcznie, a sam kredyt hipoteczny to 1800 dolarów”.

Wtedy zaproponowali, żebym się wprowadził i pomógł im płacić rachunki. Martwili się o utratę domu, w którym mieszkali przez 20 lat. Rozejrzałem się: po kuchni, w której jadłem śniadanie jako dziecko, po salonie, w którym oglądaliśmy filmy, po podwórku, gdzie tata uczył mnie jeździć na rowerze.

Wyprowadziłem się więc z mieszkania i wróciłem do mojego pokoju z dzieciństwa. Na początku było dziwnie, ale skonfigurowałem komputer, zainstalowałem dobre łącze internetowe i się zadomowiłem. Ponieważ pracowałem głównie zdalnie, adaptacja nie była zbyt trudna. I szczerze mówiąc, ostatecznie okazało się, że wszystko poszło lepiej, niż się spodziewałem.

Zarabiałem dobre pieniądze – około 85 000 dolarów rocznie jako programista – ale moje prawdziwe dochody pochodziły z premii. Za każdym razem, gdy jeden z moich programów był kupowany przez dużą firmę technologiczną, otrzymywałem prowizję. W niektórych miesiącach przynosiło mi to dodatkowe 10 000–15 000 dolarów.

Moja pensja szła bezpośrednio na pokrycie wydatków domowych: kredytu hipotecznego, rachunków za media, zakupów spożywczych, ubezpieczenia samochodu – wszystkiego, czego potrzebowałem. Nigdy nie czułem się ciężarem. Moja rodzina nie wiedziała jednak, że każdą premię odkładałem na osobne konto oszczędnościowe. Nigdy nie powiedziałem o tym rodzicom ani nawet starszemu bratu, Marcusowi, który mieszkał po drugiej stronie miasta z żoną i dziećmi.

Czytaj więcej na następnej stronie >>