Kiedy stałam na własnym przyjęciu weselnym, moja matka nachyliła się i szepnęła: „Oddaj swój penthouse siostrze”. W pokoju zapadła cisza, a ja uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Wszyscy, proszę, spójrzcie na ekran”.

Zaszurały krzesła. Rozeszły się szepty. W końcu spojrzałem w prawo.

Ethan stał sztywno obok swojego świadka, z lekko otwartymi ustami. Kiedy nasze oczy się spotkały, najpierw błysnęło w nim zmieszanie, potem gniew, a potem coś gwałtownego i opiekuńczego. Ruszył w moją stronę, ale uniosłem palec, nie odrywając się od ekranu. Jeszcze nie.

Materiał filmowy został ponownie przycięty. Pojawił się nowy znacznik czasu: dwa dni temu.

Tym razem w moim penthousie nie było Chloe i mojej matki. To było wejście służbowe na niższym poziomie budynku. W polu widzenia pojawiło się dwóch mężczyzn w ciemnych kurtkach z częściowo zasłoniętymi twarzami. Jeden niósł wąską torbę z narzędziami. Drugi miał na sobie rękawiczki.

Poczułem ucisk w żołądku.

Nie rozpoznałem ich.

Ale rozpoznałam moją matkę w chwili, gdy weszła w kadr — spokojna, rozważna — poruszająca się tak samo, jak wtedy, gdy zatrudniała wykonawców do remontu.

Chloe szła tuż za nią, mówiąc szybko: „Możesz to zrobić dziś wieczorem? Jest zajęta ślubem”.

Jeden z mężczyzn skinął głową. „Możemy ominąć zasuwkę. Szybka robota. Wchodzi i wychodzi.”

Wtrącił się głos mojej matki, spokojny i pewny siebie. „Nie kradniesz. Odzyskujesz. Mieszkanie i tak wkrótce będzie na nazwisko Chloe. Po prostu zdobądź dokumenty – wszystko, co potwierdza własność. Jeśli są jakieś nagrania, zniszcz je”.

Fala oburzenia przetoczyła się przez salę. Ktoś zaklął. Ktoś inny powiedział: „Zadzwoń na policję”.

Zacisnąłem mocniej dłoń na mikrofonie. „Już to zrobili” – powiedziałem.

W sali balowej zapadła absolutna cisza.

Zrobiłem gest w stronę tylnych drzwi.

Weszło dwóch umundurowanych funkcjonariuszy, a za nimi kierownik ochrony mojego budynku, pan Alvarez. Personel hotelu wyglądał na zdenerwowanego. Moja konsultantka ślubna była o krok od omdlenia.

Moja matka w końcu przepchnęła się przez tłum, blada, ale niewzruszona. Stanęła na krawędzi parkietu, jakby wciąż była panem tej chwili.

„Lauren” – warknęła na tyle głośno, by pierwsze rzędy mogły usłyszeć – „wyłącz to. Upokarzasz się”.

Uśmiechnęłam się – na powierzchni cukier, pod spodem jad. „Upokarzam się?”

Chloe unosiła się tuż za nią, z szeroko otwartymi oczami, nieskazitelnym makijażem, który był zupełnie bezużyteczny wobec strachu malującego się na jej twarzy. „Lauren” – wyszeptała – „nie możesz mi tego zrobić”.

Zszedłem ze sceny z mikrofonem w ręku i ruszyłem w ich stronę. W świetle reflektorów wszystko wydawało się zbyt jasne, zbyt wyeksponowane.

„Nic ci nie zrobiłem” – powiedziałem spokojnie. „Ty to zrobiłeś”.

Policjant wystąpił naprzód. „Proszę pani, proszę zostać na miejscu”.

Moja matka wyprostowała ramiona. „To pomyłka. To nagranie zostało zmienione”.

Pan Alvarez uniósł tablet. „Dane pochodziły bezpośrednio z systemu budynku – zostały oznaczone znacznikiem czasu, uwierzytelnione i bezpiecznie zapisane w chmurze”.

Diane zacisnęła szczękę. Chloe wyglądała, jakby miała się poddać.

Przez chwilę myślałem, że to już koniec.

Wtedy mój telefon zawibrował w kieszeni.

Nowy alert z mojej aplikacji zabezpieczającej:

WYKRYTO RUCH — penthouse. DOSTĘPNA TRANSMISJA NA ŻYWO.

Zaparło mi dech w piersiach.

Ktoś był w moim domu — właśnie teraz.

Część 3 — Transmisja na żywo
Nie powiedziałem ani słowa. Po prostu obróciłem tablet w stronę najbliższego ekranu i kliknąłem „NA ŻYWO”.

Projektor przełączył się z nagranego materiału na obraz z kamery w czasie rzeczywistym: wejście do mojego penthouse’u, przyćmione i niebieskawe w nocnym oświetleniu. Drzwi nie były całkowicie zamknięte.

Jakaś postać przemknęła przed obiektywem — szybko i ostrożnie.