Kiedy byłam w trakcie porodu, moja okrutna teściowa kazała mi przestać udawać i…

Spojrzał na mnie przez otwarte drzwi, jego wyraz twarzy był pusty. Może powinieneś był o tym pomyśleć, zanim zostałeś kłamliwym złodziejem. Potem zamknął drzwi, wrzucił wsteczny i wrócił na polną drogę. Patrzyłem z niedowierzaniem, jak zawrócił i odjechał, a jego tylne światła w końcu zniknęły za zakrętem.

Byłam sama. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, była próba chodzenia. Udało mi się przejść może 6 metrów, zanim kolejny skurcz zgiął mnie wpół i zdałam sobie sprawę, że chodzenie jest niemożliwe. Skurcze pojawiały się co 3-4 minuty, mocne i szybkie. To był aktywny poród, dokładnie taki, przed jakim ostrzegał mnie lekarz.

Z moimi komplikacjami, szybki poród mógł być katastrofalny w skutkach. Usiadłam obok dużego głazu, próbując zebrać myśli i przezwyciężyć ból i strach. Był niedzielny wieczór. Jechaliśmy polną drogą, która nie wyglądała na często uczęszczaną. Nikt nie wiedział, gdzie jestem. Daniel miał mój telefon. Nawet gdyby ktoś zorientował się, że zniknęłam, jak by mnie znalazł?

Temperatura nadal spadała. Noce na pustyni były zimne, o tej porze roku temperatura spadała nawet do 40 stopni. Miałam na sobie cienką sukienkę ciążową, nic ciepłego. Skurcze stawały się coraz silniejsze i coraz częstsze. Potrzebowałam pomocy, i to szybko. Spróbowałam wstać ponownie, myśląc, że może uda mi się dotrzeć do głównej drogi i zatrzymać przejeżdżający samochód.

Ale gdy tylko podniosłam się na nogi, uderzył mnie kolejny skurcz z taką intensywnością, że upadłam, krzycząc w pustą pustynię. Wtedy to usłyszałam. Silnik. Dźwięk zbliżającego się pojazdu po polnej drodze. Nadzieja przeszyła mnie. Ratunku! Krzyknęłam. „Proszę, pomóż mi!”. Zza zakrętu wyłonił się rozklekotany pickup. I nigdy w życiu nie byłam tak wdzięczna za widok drugiego człowieka.

Ciężarówka się zatrzymała i wyskoczył z niej starszy mężczyzna o zniszczonej skórze i łagodnym spojrzeniu. „Jezu Chryste, proszę pani, co pani tu robi?” zapytał, podbiegając do mnie. Mąż mnie zostawił. Sapnęłam. Rodzę. Odeszły mi wody. Proszę, potrzebuję szpitala. Nazywał się Frank Miller i był farmerem, który mieszkał 8 kilometrów dalej.

Pomógł mi wsiąść do ciężarówki, mówiąc spokojnie przez cały czas, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Zadzwonił pod numer 911 z komórki, podając im naszą lokalizację, a następnie ruszył w kierunku głównej drogi, gdzie mogła nas odebrać karetka. Nie zdążyliśmy. W połowie drogi skurcze stały się nieustanne. Poczułam nieodpartą potrzebę parcia.

„Dziecko się rodzi” – wysapałam. „Nie mogę tego powstrzymać”. Frank zjechał na pobocze i podbiegł do mojej strony ciężarówki. To, co się potem wydarzyło, to mieszanina bólu i strachu oraz spokojny głos nieznajomego, który kazał mi oddychać, parć, zostać z nim. 20 minut później moja córka urodziła się w kabinie pickupa na pustynnej drodze, a przywiózł ją 67-letni hodowca bydła, który nie odbierał porodu od czasu, gdy urodziły się jego własne wnuki.

Była malutka, za malutka. Nie płakała tak, jak powinny płakac niemowlęta. Frank owinął ją flanelową koszulą i położył mi na piersi. Zobaczyłam, że ma sine usta. Karetka przyjechała 10 minut później. Ratownicy medyczni udzielali pomocy mojej córce, podczas gdy ja leżałam na pace ciężarówki, krwawiąc bardziej niż powinnam, patrząc, jak owijają jej malutką twarz opatrunkiem, próbując pomóc jej oddychać prawidłowo.

W szpitalu zabrali ją prosto na niku. Powiedzieli, że to przedwczesny poród, chociaż próbowałam im powiedzieć, że jestem w 38. tygodniu ciąży, mam problemy z oddychaniem i możliwe zakażenie spowodowane długotrwałym pęknięciem błon płodowych. Nie pozwolili mi jej zobaczyć. Dopiero gdy ustabilizowali nasz stan. W końcu musiałam pilnie poddać się operacji z powodu krwotoku poporodowego.

Stan przedrzucawkowy nasilił się podczas porodu, a moje ciśnienie krwi gwałtownie wzrosło do niebezpiecznego poziomu. Lekarz powiedział, że gdyby Frank mnie nie znalazł, gdy to zrobił, gdyby moja córka urodziła się nawet 30 minut później, oboje byśmy umarli. Obudziłam się w szpitalnej sali 24 godziny później. Pielęgniarka o imieniu Angela usiadła przy moim łóżku i widząc, że nie śpię, uśmiechnęła się delikatnie. „Witaj z powrotem, mamo. Napędziłaś nam sporo strachu”.

„Moje maleństwo” – wycharczałam. „Gdzie jest moje maleństwo? Jest na respiratorze. Jest w stabilnym stanie, oddycha samodzielnie. Waleczna. Ta waży 2,5 kg. Wkrótce panią do niej przyprowadzą. Mój mąż – powiedziałam. – Przyszedł? Czy wie?” Wyraz twarzy Angeli się zmienił. Pani Whitmore, policja chce z panią porozmawiać, kiedy będzie pani czuła się na siłach. Może mi pani powiedzieć, co się stało?

Policja. Byłam tak skupiona na przetrwaniu, na tym, żeby moje dziecko przeżyło, że nie pomyślałam o konsekwencjach tego, co zrobił Daniel. Porzucił ciężarną żonę w trakcie porodu na opustoszałej drodze. To było nie tylko okrutne, ale wręcz przestępcze.

Detektyw Raymond Cross miał ponad 50 lat i zmęczone oczy, które widziały za dużo. Usiadł przy moim łóżku z notesem i poprosił, żebym mu wszystko opowiedziała. Więc opowiedziałam. Urodzinowy brunch Patricii, skurcze, oskarżenie o bransoletkę, szeptane kłamstwo Veroniki o wiadomościach, wściekłość Daniela, opustoszała droga, wyrzucenie z samochodu, gdy odeszły mi wody.

Pani mąż wrócił do domu rodziców około godziny 19:00 tego wieczoru. Detektyw Cross powiedział: „Według świadków, świętował”. Dodał, że w końcu uwolnił się od manipulującej nim żony. Pił szampana z rodziną, kiedy przyjechaliśmy o 20:30. Skąd wiedziała pani, że ma mnie szukać? – zapytałem. Frank Miller zadzwonił do nas z karetki.

Powiedziałaś nam, co powiedziałaś o porzuceniu. Pojechaliśmy do posiadłości Whitmore, żeby przesłuchać twojego męża. Jego reakcja na wiadomość, że jego żona urodziła w ciężarówce obcego mężczyzny, brzmiała… Zrobił pauzę, sprawdzając notatki. Powiedział, że prawdopodobnie udawała, dopóki ktoś jej nie znalazł. Nawet kiedy powiedzieliśmy mu, że ty i dziecko jesteście w stanie krytycznym, nie okazał żadnego zaniepokojenia.

Jego matka potwierdziła jego wersję, że udawałaś skurcze przez cały dzień. Powiedziała, że ​​ukradłaś cenną biżuterię i prawdopodobnie uciekałaś, kiedy przyłapano cię na kłamstwie. Nic nie ukradłam, powiedziałam, co tydzień. Bransoletkę. Znaleźliśmy bransoletkę. Detektyw Cross przerwał. Była w szkatułce na biżuterię Veroniki Whitmore w jej sypialni. Przyznała, że ​​tak naprawdę nigdy jej nie zgubiła. Zmyśliła kradzież, żeby dać bratu pretekst do wściekłości na ciebie.

Zdrada była głębsza niż jakikolwiek ból fizyczny. Zaplanowali to. Veronica wszystko zaaranżowała, a Daniel się na to zgodził. Pani Whitmore, muszę zadać pani trudne pytanie. Detektyw zapytał: „Czy chce pani wnieść oskarżenie przeciwko mężowi?”. „Czy ja?”. Daniel zostawił mnie na pewną śmierć.

Zostawił naszą córkę na pewną śmierć, bo jego siostra skłamała w sprawie SMS-ów. Bo jego matka przekonała go, że symuluję nagły przypadek medyczny. „Tak” – wyszeptałam. „Chcę wnieść oskarżenie”. Wiadomość uderzyła w lokalne media niczym bomba. Syn bogatego dilera samochodowego porzuca ciężarną żonę podczas porodu. Historia miała wszystko: pieniądze, okrucieństwo, niemal tragedię na pustyni.

Daniel został aresztowany i oskarżony o nieumyślne narażenie na niebezpieczeństwo, zaniedbanie i napaść z użyciem przemocy. Wyznaczono kaucję w wysokości 200 000 dolarów. Patricia wpłaciła ją natychmiast. Przez następny tydzień, podczas gdy moja córka, którą nazwałem Hope Catherine, walczyła o życie w NIQ, White’owie przeprowadzili skoordynowany atak na moją osobę.

Zatrudnili rzecznika prasowego, który przedstawił mnie jako niezrównoważoną naciągaczkę, która wciągnęła ich syna w małżeństwo. Przekazali wybrane szczegóły życzliwym reporterom, twierdząc, że symulowałam problemy zdrowotne przez całą ciążę, że groziłam, że zrobię sobie krzywdę, żeby zwrócić na siebie uwagę, że wielokrotnie ich okradałam. Veronica udzieliła wywiadu lokalnej stacji informacyjnej, płacząc przed kamerą o tym, jak terroryzowałam jej rodzinę, jak bała się o bezpieczeństwo brata, jak Daniel po prostu próbował wydostać się z niebezpiecznej sytuacji, kiedy wyskoczyłam z jego jadącego samochodu.

To było jak obserwowanie, jak rzeczywistość zmienia się na nowo w czasie rzeczywistym. Ale nie docenili jednego – Franka Millera. Stary farmer był wściekły z powodu kłamstw, które mu opowiadano. Udzielił wywiadu, opisując dokładnie to, co zastał: samotną kobietę na pustyni w trakcie porodu, przerażoną i porzuconą. Opisał poród mojej córki, widział, jak walczy o oddech. Opisał krew, strach, desperacką walkę o uratowanie dwóch istnień.

„Ten mężczyzna zostawił żonę i dziecko na śmierć” – powiedział Frank przed kamerą, a jego głos drżał z gniewu. „Nie obchodzi mnie, ile ma pieniędzy ani jakie kłamstwa opowiada jego rodzina. Wiem, co widziałem. Ta kobieta nie wyskoczyła z jadącego samochodu. Została porzucona na tej drodze jak śmieci”.

Fala opinii publicznej uległa zmianie. Zgłosili się inni ludzie. Carmela, gospodyni Whitmore’ów, złożyła oświadczenie na temat traktowania mnie przez rodzinę w czasie ciąży. Jedna z przyjaciółek Patricii przyznała, że ​​była świadkiem, jak Patricia ganiła mnie za wagę podczas charytatywnego lunchu. Były pracownik jednego z salonów samochodowych ujawnił, że Daniel miał w przeszłości agresywne zachowania, gdy nie dostawał tego, czego chciał.

Moja prawniczka, Catherine Rodriguez, twarda kobieta, która zajęła się moją sprawą pro bono po tym, jak przeczytała o niej w wiadomościach, złożyła wniosek o nakaz natychmiastowego powstrzymania się od czynności wobec Daniela i całej jego rodziny. Następnie złożyła pozew o rozwód i wyłączną opiekę nad Hope. Hope wróciła do domu ze szpitala 3 tygodnie po urodzeniu. Wciąż malutka, wciąż krucha, ale żywa.

Pielęgniarki z Niku zakochały się w niej podczas jej pobytu i dziergały jej maleńkie czapeczki i kocyki na czas jej wyjazdu. Angela, pielęgniarka, która była ze mną pierwszego dnia, trzymała ją podczas ostatniego karmienia przed wypisaniem ze szpitala i płakała. „Oboje jesteście ocalałymi” – powiedziała mi. „Nie zapominaj o tym”. Przeprowadziłam się do małego mieszkania z pomocą lokalnego schroniska dla kobiet, które zapewniało pomoc ofiarom przemocy domowej.

Ponieważ właśnie taka byłam, Catherine pomogła mi to zrozumieć. To, co zrobił Daniel, to nie było zwykłe porzucenie. To była przemoc, próba wyrządzenia poważnej krzywdy. Proces karny wyznaczono na cztery miesiące później. W międzyczasie prawnicy Daniela składali kolejne wnioski, starając się o złagodzenie lub oddalenie zarzutów.

Twierdzili, że nie wiedział, że naprawdę rodzę, że dałam mu powód, by wątpić w moje zapewnienia medyczne, że informacja Veroniki o wiadomościach uzasadniła jego gniew. Nic z tego nie zadziałało. Prokurator, Amanda Chen, która zbudowała karierę na pociąganiu do odpowiedzialności bogatych oskarżonych, nie zamierzała ustąpić. Miała zeznania Franka. Miała zeznania ratowników medycznych dotyczące stanu, w jakim mnie znaleźli.

Miała dokumentację Niku, pokazującą stan zagrożenia życia Hope przy porodzie. Miała nagrania Daniela w domu jego rodziców, świętującego uwolnienie, podczas gdy jego żona i córka walczyły o życie. Proces trwał dwa tygodnie. Musiałem siedzieć na tej sali sądowej i słuchać, jak prawnicy Daniela nazywają mnie kłamcą, manipulatorem i złodziejem.

Musiałam patrzeć, jak zeznają świadkowie, którzy twierdzili, że symulowałam objawy przez całą ciążę. Patricia zeznała, że ​​zawsze byłam dramatyczna i nigdy nie widziała żadnych dowodów na rzeczywiste problemy zdrowotne. Potem Catherine wezwała na świadka mojego położnika. Dr Michelle Harper przyniosła moją kompletną dokumentację medyczną, dokumentującą każde powikłanie, każde ostrzeżenie, każdy przypadek, w którym zaleciła mi natychmiastowy wyjazd do szpitala w przypadku wystąpienia określonych objawów.

Opisała cukrzycę ciążową, stan przedrzucawkowy, bardzo realne ryzyko śmierci matki i płodu. Zeznała, że ​​biorąc pod uwagę chronologię, byłam w trakcie porodu, kiedy Daniel porzucił mnie na tej drodze, i że każda chwila zwłoki narażała nasze życie na coraz większe ryzyko. Frank zeznawał, szczegółowo opisując, co odkrył i co zrobił.

Kilku przysięgłych płakało, zanim skończył. Prokurator odtworzył nagranie z numeru alarmowego 911 z karetki. Mój głos krzyczał z bólu. Ratownicy medyczni informują o moim stanie zdrowia. Pacjent ma krwotok. Ciśnienie krwi 190 na 110. Potrzebny jest natychmiastowy transport. W końcu Catherine wezwała mnie na mównicę.

Opowiedziałam swoją historię. Całą. Miesiące przemocy emocjonalnej ze strony Patricii. Wyraźną niechęć Veroniki. Urodzinowy brunch. Skurcze, które wszyscy zignorowali. Oskarżenie o bransoletkę. Szeptane kłamstwo o Ryanie. Wściekłość Daniela. Droga gruntowa, wypchnięcie z samochodu, gdy odchodziły mi wody, obserwowanie, jak znikają jego tylne światła, myśl, że umrę sama w ciemności.

Adwokat Daniela próbował mnie złamać podczas przesłuchania. Pytał, dlaczego nie nalegałam mocniej na pójście do szpitala. Pytał, po co w ogóle poszłam na brunch, skoro źle się czułam. Pytał o wiadomości od Ryana, sugerujące, że byłam mu emocjonalnie niewierna. Twój klient zostawił mnie na opustoszałej drodze, kiedy rodziłam, powiedziałam spokojnym głosem.

Wiedział, że odeszły mi wody. Widział to. Po prostu nie obchodziło go to. Możesz to sobie tłumaczyć, jak chcesz, ale prawda jest prosta. Cenił swoją dumę bardziej niż życie naszej córki, bardziej niż moje. A kiedy wrócił do domu i dowiedział się, że przeżyliśmy, świętował. Ława przysięgłych obradowała przez 6 godzin.

Sędziowie uznali Daniela winnym wszystkich zarzutów. Sędzia skazał go na cztery lata więzienia, co stanowiło maksymalną karę dozwoloną w wytycznych dotyczących wymierzania kary. Panie Whitmore, powiedział sędzia, świadomie naraził pan żonę i nienarodzone dziecko na niebezpieczeństwo, ponieważ poczuł się pan zraniony. Pana zachowanie nie było zachowaniem przestraszonego lub zdezorientowanego męża.

To były działania okrutnego człowieka, który cenił swoje ego bardziej niż ludzkie życie. Zostawiłeś panią Whitmore w sytuacji, w której ona i twoja córka mogły z łatwością umrzeć, i zrobiłeś to celowo. Sąd uznaje twoje zachowanie za naganne. Patricia krzyczała z galerii, że to niesprawiedliwe. Veronica nazwała mnie kłamcą. Ochrona musiała ich wyprowadzić z sali rozpraw.

Rozwód został sfinalizowany 3 miesiące później. Otrzymałam wyłączną prawną i fizyczną opiekę nad Hope. Danielowi przyznano nadzorowane odwiedziny po wyjściu z więzienia, ale tylko pod warunkiem ukończenia kursu radzenia sobie z gniewem i zajęć dla rodziców. Sędzia nakazał mu płacenie alimentów, co było znaczną kwotą, biorąc pod uwagę zamożność jego rodziny i połowę moich rachunków za opiekę medyczną po porodzie.

Państwo White próbowali walczyć o ustalenie opieki, twierdząc, że jestem nieodpowiedzialną matką, która odizolowała ich syna od jego dziecka. Catherine zbyła to z pretensjami, wskazując, że ich syn trafił do więzienia za porzucenie dziecka podczas porodu. Ale tu właśnie zaczęła się prawdziwa zemsta. Śledziłam interesy rodziny Whitmore podczas procesu, badając wszystko, co mogłam znaleźć: salony sprzedaży, inwestycje w nieruchomości, stanowiska w zarządach.

Lawrence Whitmore zasiadał w zarządzie kilku lokalnych organizacji charytatywnych i firm. Patricia była bardzo zaangażowana w kluby towarzyskie i zbiórki funduszy. Wszystko zależało od reputacji. Sześć miesięcy po procesie założyłam bloga. Nazywałam go „Historia Hope” i dokumentowałam na nim naszą podróż, komplikacje związane z ciążą, przemoc, której doświadczyłam, noc na pustyni, czas Hope w Niku, naszą rekonwalescencję.

Napisałam pięknie, starannie, dbając o to, by każde słowo było prawdziwe i możliwe do udowodnienia. Blog stał się viralem. Podchwyciły go główne media. Byłam zapraszana do wygłaszania przemówień na wydarzeniach poświęconych przemocy domowej, ciążom wysokiego ryzyka i przetrwaniu narcystycznej przemocy. Współpracowałam z kilkoma organizacjami charytatywnymi, które wspierały kobiety w ciąży w sytuacjach kryzysowych.

W każdym wywiadzie, którego udzieliłam, dziękowałam Frankowi Millerowi z imienia i nazwiska. Mówiłam o tym, jak zupełnie obca osoba okazała mi więcej troski i współczucia niż mój własny mąż. Frank stał się kimś w rodzaju lokalnego bohatera. Ludzie wysyłali mu listy i prezenty. Ktoś założył zbiórkę na GoFundMe dla jego rancza, która zebrała ponad 50 000 dolarów.

Reputacja Whitmore’a legła w gruzach. Lawrence został poproszony o rezygnację z członkostwa w zarządach dwóch korporacji. Patricia została usunięta ze stanowiska przewodniczącej komitetu zbierania funduszy swojej ulubionej organizacji charytatywnej po tym, jak główni darczyńcy zagrozili wycofaniem wsparcia. Salon odnotował znaczny spadek sprzedaży, ponieważ klienci przenieśli się do innych miejsc. Veronica straciła pracę w prestiżowej firmie marketingowej, po tym jak jej pracodawca uznał, że jej udział w kłamstwie dotyczącym bransoletek stanowi obciążenie.

Próbowała pozwać mnie o zniesławienie, ale Catherine niemal natychmiast doprowadziła do oddalenia pozwu. Prawda to absolutna obrona przed zniesławieniem, a wszystko, co powiedziałem o Veronice, było udokumentowanym faktem. „Arizona Republic” opublikowała artykuł o tej sprawie i jej następstwach. Przeprowadzili wywiady z ekspertami medycznymi na temat zagrożeń, z jakimi się spotkałem, z ekspertami prawnymi na temat precedensu, jaki ta sprawa stworzyła, oraz z obrońcami praw ofiar przemocy domowej na temat znaczenia pociągnięcia bogatych sprawców przemocy do odpowiedzialności.

Apelacje Daniela zostały odrzucone. Odsiedziałby cały wyrok. Trzy lata po tamtej nocy na pustyni zostałem zaproszony na konferencję medyczną, aby wygłosić przemówienie na temat ciąży wysokiego ryzyka i znaczenia wiary pacjentek w ich objawy. Wśród publiczności siedziała dr Harper, moja położna, a także kilka pielęgniarek z oddziału intensywnej terapii noworodków, które opiekowały się Hope, w tym Angela.

Po moim wystąpieniu zgotowano mi owację na stojąco. Hope miała już trzy lata, była zdrowa i rozkwitała. Swoje pierwsze urodziny obchodziła w otoczeniu ludzi, którzy ją naprawdę kochali. Franka i jego żony, Marii, Catherine z rodziną, pielęgniarek ze szpitala, wolontariuszek ze schroniska dla kobiet, moich rodziców, którzy wspierali mnie przez cały czas. Nikt z rodziny Whitmore nie został zaproszony ani mile widziany.

Frank odprowadził mnie do samochodu tamtej nocy, niosąc nadzieję na ramionach, podczas gdy ona chichotała i głaskała go po łysej głowie. Wiesz, powiedział: „Kiedy cię znalazłem tamtej nocy, myślałem, że po prostu pomagam komuś w potrzebie. Nie zdawałem sobie sprawy, że pomagam komuś, kto później pomoże tylu innym. Uczyłem się od najlepszych, powiedziałem mu. Pokazałeś mi, jak wygląda prawdziwa dobroć”.

Ostateczna zemsta nastąpiła trzy lata po procesie. Daniel został zwolniony z więzienia po odsiedzeniu trzech i pół roku kary za dobre sprawowanie. Natychmiast złamał umowę o opiekę, pojawiając się w przedszkolu Hope i próbując ją zabrać bez pozwolenia i nadzoru. Szkoła wezwała policję i mnie. Na miejscu zastałem Daniela skutego kajdankami, podczas gdy Hope stała bezpiecznie w środku z nauczycielką, zupełnie nieświadoma dramatu.