Kiedy byłam w trakcie porodu, moja okrutna teściowa kazała mi przestać udawać i…

Nie rozpoznała go. Dla niej był po prostu przerażającym nieznajomym. To naruszenie zasad sprawiło, że wrócił do sądu, gdzie sędzia całkowicie odebrał mu prawo do odwiedzin. „Panie Whitmore, niczego się pan nie nauczył”. Sędzia powiedział: „Wciąż uważa pan, że zasady pana nie dotyczą, że pana potrzeby są ważniejsze od bezpieczeństwa innych. Pana córce będzie lepiej bez pana w życiu”.

Patricia próbowała pozwać dziadków o prawo do odwiedzin. Catherine zasypała ją wnioskami sądowymi, a sędzia odrzucił wniosek. Sąd orzeka, że ​​rodzina Whitmore’ów umożliwiała i nadal umożliwia niebezpieczne zachowanie pana Whitmore’a. W orzeczeniu stwierdzono, że ich obecność w życiu dziecka stanowiłaby zagrożenie dla jego zdrowia psychicznego i fizycznego. Oprawiłem to orzeczenie i powiesiłem je w moim gabinecie.

Dziś Hope ma 5 lat. Jest bystra, zabawna i nieustraszona. Wie, że urodziła się w trudnych okolicznościach, opisanych w sposób odpowiedni do jej wieku. Mama była chora. Niektórzy ludzie nie byli zbyt mili, ale dobrzy ludzie nam pomogli. Zna Franka jako wujka Franka i uwielbia odwiedzać jego ranczo, żeby oglądać konie.

Dzwoni do Catherine i z dumą mówi ludziom, że jej ciotka jest prawniczką, która pomaga ludziom. Nie ma pojęcia, kim są White’owie, i jeśli postawię na swoim, nigdy się nie dowie. Ukończyłam studia z zakresu administracji pielęgniarskiej i teraz prowadzę programy dla organizacji non-profit, która zapewnia opiekę medyczną kobietom z grup defaworyzowanych. Regularnie opowiadam o moich doświadczeniach w pomaganiu innym kobietom w rozpoznawaniu przemocy i zabieganiu o lepsze leczenie pacjentek w ciąży wysokiego ryzyka.

White’owie wciąż mieszkają w Phoenix, ale ich pozycja społeczna nigdy nie uległa poprawie. Ich salony samochodowe borykają się z problemami. Lawrence przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Patricia przestała chodzić do klubów po tym, jak zbyt wiele razy została zlekceważona. Veronica przeprowadziła się do Kalifornii, aby uciec od stygmatyzacji. Daniel mieszka w małym mieszkaniu, pracuje w jednym z salonów samochodowych swojego ojca na niskim stanowisku i dwa razy w tygodniu prowadzi sesje terapeutyczne pod nadzorem, jako warunek zwolnienia warunkowego.

Jego prawnik co roku wysyła wnioski o ponowne rozpatrzenie ustaleń dotyczących opieki. Catherine odrzuca je wszystkie, powołując się na historię naruszeń. Czasami ludzie pytają mnie, czy żałuję, że wyszłam za mąż za Daniela. Nie żałuję, bo to małżeństwo, choć bolesne, dało mi nadzieję. Nauczyło mnie, jak wygląda prawdziwa siła. Pokazało mi, kim mogę się stać, pozbawiona wszystkiego oprócz woli przetrwania.

Tej nocy na pustynnej drodze Daniel myślał, że mnie karze. Myślał, że daje mi nauczkę na temat mojego miejsca, na temat tego, jak rzekomo skrzywdziłem jego rodzinę. Zamiast tego dał mi najwspanialszy dar z możliwych: jasność umysłu. Jasność umysłu na temat tego, kim naprawdę był, kim naprawdę była jego rodzina i kim ja powinienem być.

W zeszłym miesiącu, Hope i ja byliśmy w sklepie spożywczym, kiedy natknęliśmy się na Veronicę. Wyglądała na starszą, zmęczoną. Zobaczyła nas i zamarła. Hope paplała o ciasteczku, które chciała kupić, zupełnie nieświadoma. Veronica otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Potem zobaczyła mój wyraz twarzy – spokojny, zimny, zupełnie niewzruszony – i zamknęła je. Odwróciła się i odeszła.

Kiedyś błagałam tych ludzi, żeby mi uwierzyli, żeby mi pomogli, żeby okazali choćby odrobinę ludzkiej przyzwoitości. Płakałam, błagałam i tak bardzo starałam się być dla nich wystarczająco dobra. Teraz niczego od nich nie potrzebowałam. Ani uznania, ani przeprosin, ani odkupienia. Byli dla mnie niczym.

Frank powiedział mi kiedyś, że pustynia uczy cię tego, co najważniejsze. Że wszystko, co nie przetrwa upału, zimna i izolacji, zostaje wypalone, a zostaje tylko to, co prawdziwe, prawdziwe i silne. Daniel zostawił mnie na pustyni, bym umarł, ale pustynia mnie ukształtowała.