Cena obojętności

Rozdział 1: Niechciany powrót

Nazywam się Audrey i byłam mężatką od nieco ponad roku, gdy moja teściowa zadała mi cios, który wywrócił cały mój świat do góry nogami. Spędziłam ten rok niestrudzenie i z zapałem, starając się zdobyć jej aprobatę, wkładając energię w każde zadanie, każdą prośbę, każdą uprzejmą rozmowę. Wydawało się jednak, że wszystkie moje wysiłki poszły na marne. Powód, kiedy w końcu nadszedł, zapierał dech w piersiach swoją prostotą i okrucieństwem.

„Oddaję ci to” – oznajmiła płaskim, pozbawionym emocji głosem, jakby zwracała zepsuty sprzęt.

„Co? Wrócić?” – wyjąkałam, kompletnie zbita z tropu. Słowo zawisło w powietrzu, ostre i dezorientujące. Nie muszę dodawać, że byłam kompletnie zaskoczona. Ale moje zmieszanie, szok, narastający ból – nic z tego nie miało znaczenia. Teściowa po prostu wsadziła mnie do samochodu i odjechała. Jej intencja była jasna, niepodważalna: zabierała mnie do domu moich rodziców. Mieszkali zaledwie kilka minut drogi stąd, krótka podróż, która wydawała się wiecznością.

Kiedy podjechaliśmy pod mój dom rodzinny, nie zadała sobie trudu, żeby zapukać. Zamiast tego, krzyknęła głośno do zamkniętych drzwi wejściowych: „Hej, wychodź!”

W środku usłyszałem głuchy odgłos, pospieszny tupot. Ojciec pojawił się niemal natychmiast, z twarzą wyrytą w pytaniu. „Och, w czym mogę pomóc?” – zapytał, zawsze uprzejmy, zawsze serdeczny.

„Przykro mi, ale muszę z tobą porozmawiać” – odpowiedziała moja teściowa, celowo formalnym tonem, w którym aż tliło się niewypowiedziane oskarżenie.

„Rozmowa? Posłuchajmy w środku. Wejdź” – odpowiedział mój ojciec, wciąż uśmiechając się, nieświadomy nadciągającej burzy.

Moja teściowa jednak pokręciła głową, gestem lekceważącym. „Możemy porozmawiać tutaj. Jesteśmy tu tylko po to, żeby oddać twoją bezużyteczną córkę”.

Bezużyteczna córka? Te słowa uderzyły mnie jak cios. Wyraz twarzy mojego ojca natychmiast się zmienił, ciepło w jego oczach zastąpiła niebezpieczna chłód, gdy jego wzrok przeniósł się na moją teściową. „Co masz na myśli, mówiąc bezużyteczna?” – zastanawiał się, a jego głos był teraz napięty od tłumionego gniewu.

„Dokładnie to, co powiedziałam”, upierała się, wyzywająco unosząc brodę. „Czyż nie?” Spojrzała na mojego ojca, oczekując, że zrozumie, że się zgodzi. „Nie rozumiesz, dopóki ci nie powiem? Żona z miesięczną pensją wynoszącą zaledwie 500 dolarów to wadliwy produkt. Wadliwy”, oświadczyła, jakby wydawała ostateczny, druzgocący werdykt.

Wadliwy? Twarz mojego ojca uległa przemianie, jego rysy wykrzywiły się w coś na kształt demona. Rozpoznałem to spojrzenie. To była twarz, którą miał tuż przed uwolnieniem siły natury. Przeszedł mnie dreszcz strachu, mrożące krew w żyłach przeczucie, że ojciec zaraz straci panowanie nad sobą. Ale nic nie mogłem zrobić. Moja teściowa, nieświadoma piekła, które rozniecała, wciąż źle o mnie mówiła, a jej słowa płynęły swobodnie, jakby rozmawiała o pogodzie.

„Wiesz co? Ona nic nie potrafi zrobić w domu i mało zarabia” – oskarżyła, wyliczając kolejne rzekome przewinienia.

„A teraz chcesz ją zwrócić?” – zapytał mój ojciec napiętym, rozciągniętym do granic wytrzymałości głosem.

W tym momencie, przyciągnięta zamieszaniem, moja matka wyszła z domu, a jej łagodna twarz pokryła się niepokojem. Teściowa nawet na nią nie spojrzała. Skupiła się wyłącznie na moim ojcu. „Właśnie to powiedziałam” – powtórzyła. „Oddaję taką żonę, więc rodzice powinni wziąć na siebie odpowiedzialność” – dodała z nutą samozadowolenia w głosie.

„Rozumiem. Rozumiem, co masz na myśli” – odpowiedział mój ojciec, a jego głos brzmiał teraz niepokojąco spokojnie. Spojrzał na moją matkę, nawiązując między nimi milczącą komunikację. Potem oboje skinęli głowami, czując, że ogarnia ich wzajemne zrozumienie.

„No cóż, nic nie możemy zrobić. Weźmy odpowiedzialność i zamknijmy firmę” – powiedział mój ojciec, a w jego głosie pobrzmiewała decyzja, która przyprawiła mnie o dreszcze.

„Tak, musimy wziąć na siebie odpowiedzialność i zamknąć firmę” – dodała stanowczo moja matka, a w jej oczach malowało się podobne, niebezpieczne postanowienie.

„Co? Zamykasz interes?” Zadowolona mina mojej teściowej w końcu zbladła, zastąpiona autentycznym szokiem. „Czekaj, o jakiej firmie mówisz?” zapytał mój teść, który właśnie przybył na miejsce zdarzenia, lekko zdenerwowany, wyczuwając zmianę dynamiki.

„Prosisz nas o wzięcie odpowiedzialności. To nasza firma. Co innego mogłoby to być?” – stwierdził mój ojciec beznamiętnie, przeszywając mnie wzrokiem.

Nie mogłam powstrzymać westchnienia, fala zmęczenia zalała mnie, gdy patrzyłam na ojca. Był wściekły, jego furia przypominała kipiący wulkan. Co powinnam zrobić? – pomyślałam. Wiedziałam z doświadczenia, że ​​gdy osiągnie ten stan, nic go nie powstrzyma. Mój ojciec, gdy był poważny, zawsze dotrzymywał obietnic. Bez względu na to, jak trudne było zadanie, zawsze spełniał swoje obietnice. Zwłaszcza jeśli chodziło o mnie, bo tak bardzo mnie uwielbiał.

Rozdział 2: Kruche dzieciństwo i cyfrowe przebudzenie
Dlaczego mój ojciec był tak oddany, tak zaciekle mnie opiekował? To wszystko miało związek z moim dzieciństwem. Od najmłodszych lat byłem niezwykle wątły. Wydawało mi się, że moje ciało jest ze szkła; jeśli wydarzyło się coś nieoczekiwanego, nawet drobna zmiana w rutynie, natychmiast dostawałem gorączki i byłem przykuty do łóżka. Co kilka tygodni, jak w zegarku, dopadała mnie gorączka, osłabiając i ospały na tydzień lub dłużej. Oznaczało to, że nie mogłem zbyt często chodzić do szkoły podstawowej i w konsekwencji rzadko bawiłem się z przyjaciółmi. Mój świat często ograniczał się do czterech ścian mojego pokoju.

Moja matka, oczywiście, czuwała przy mnie, gdy zachorowałem, a jej łagodna obecność była dla mnie nieustającym pocieszeniem. A ojciec, pogrążony w zmartwieniach, często nie był w stanie dokończyć żadnej pracy. Było to powszechne zjawisko w naszej rodzinie, rytm dyktowany moim kruchym zdrowiem. Być może właśnie z powodu mojej słabości kochał mnie jeszcze bardziej niż zwykle. W każdym razie oboje rodzice mnie uwielbiali, obdarzając mnie miłością i troską od chwili narodzin.

Bycie słabym fizycznie też nie było takie złe. Moi rodzice, desperacko próbując zapewnić mi zajęcie podczas moich długich okresów przykucia do łóżka, dostarczali mi mnóstwo rozrywek. Kupowali mi książki, gry wideo i mnóstwo innych rzeczy, które miały stymulować mój umysł, gdy moje ciało nie nadążało. Mój starszy brat, zdrowy i aktywny, często dręczyła silna, choć zrozumiała, zazdrość. Byłem jedynym, którego można było kupić tak wiele rzeczy.

Spośród tych skarbów, szczególnie ceniłem sobie mojego laptopa. Był to stary komputer służbowy mojego ojca, urządzenie z drugiej ręki, które wymienił na nowsze. Może nie był wystarczająco nowoczesny dla przeciętnego dorosłego, ale dla ucznia szkoły podstawowej stanowił istny wszechświat. Potrafiłem rysować, początkowo prymitywne, ale pełne wyobraźni. Potrafiłem grać w proste gry. Co najważniejsze, mogłem połączyć się z internetem i obserwować, co dzieje się na świecie – świecie, którego rzadko doświadczałem osobiście.

Większość czasu spędzałem w łóżku, więc komputer stał się dla mnie zupełnie nowym światem. Był tu świat, o którego istnieniu nie miałem pojęcia. Może uda mi się stworzyć tu własny. To cenne wspomnienie z dzieciństwa, ta iskra odkrycia. Tak właśnie zainteresowałem się komputerami, tak rozkwitła we mnie fascynacja pikselami i kodem. Zaczęło się od prostych dziecięcych rysunków, ale ostatecznie przeszedłem do bardziej złożonej grafiki komputerowej. Zafascynowany możliwościami technologii 3D, zacząłem zgłębiać ilustrację i projektowanie graficzne z niemal obsesyjnym zaangażowaniem.

Tak właśnie zostałem grafikiem. Chociaż jestem słaby, dam sobie radę. Z tym przekonaniem, po ukończeniu liceum, zacząłem pracować jako grafik w domu. Jednak na początku napotkałem wiele trudności. Byłem w dużej mierze samoukiem, brakowało mi jakiejkolwiek specjalistycznej wiedzy formalnej i nie miałem pojęcia, jak znaleźć pracę, jak poruszać się po świecie zawodowym z mojej odizolowanej sypialni. Moje ciało nie jest w wystarczająco dobrej formie, aby chodzić do pracy, więc będę musiał sobie radzić. Dojazdy do tradycyjnej pracy po prostu nie wchodziły w grę. Mogłem pracować zdalnie, ale nawet wtedy nie byłbym w stanie pracować codziennie jak normalny człowiek. Mój poziom energii był zbyt nieprzewidywalny. Innymi słowy, jedynym sposobem na utrzymanie się było podejmowanie pracy samodzielnie, we własnym tempie i wykonywanie jej z domu.