Jej ojciec zmusił niewidomą córkę do poślubienia bezdomnego mężczyzny, ale wiele lat później córka zamieszkała w rezydencji jako żona syna gubernatora.

Uścisnął jej dłoń.

„Chodź ze mną do dworu”.

Księżniczka z imienia.
Następnego ranka przed chatą czekał elegancki czarny samochód. Ubrani w garnitury ochroniarze skłonili się przed nimi. Emily kurczowo trzymała się ramienia Jacoba, gdy samochód wjechał do miasta.

Tłum z otwartymi ustami obserwował syna gubernatora powracającego w towarzystwie niewidomej dziewczyny. U bram dworu żona gubernatora uważnie obserwowała Emily.

Jakub śmiało oznajmił: „To moja żona, kobieta, która widziała moją duszę, gdy nikt inny nie mógł”.

Pierwsza Dama zatrzymała się, po czym podeszła i przytuliła Emily.
„A więc to moja córka” – powiedziała stanowczo.

Emily omal nie zemdlała z ulgi. Jacob pochylił się i wyszeptał: „Jesteś już bezpieczna”.

Czytaj więcej na następnej stronie >>

Zdobywając swoje miejsce
Tej nocy Emily stała przy dużym oknie, wsłuchując się w echo głosów w rezydencji. Nie była już ukryta, była teraz żoną, kobietą cenioną nie za urodę, lecz za serce.

Wyzwania jednak pozostały: gorycz ojca, publiczne plotki. Jednak po raz pierwszy Emily poczuła się silna.

Następnego dnia Jacob oznajmił:
„Nie obejmę roli mojego ojca, dopóki moja żona nie zostanie uhonorowana. Jeśli nie, odejdę z nią”.

W sali zapadła cisza.

Potem Pierwsza Dama wstała i oznajmiła:
„Od dziś Emily jest nie tylko jego żoną, jest częścią tej rodziny. Brak szacunku dla niego oznacza brak szacunku dla nas wszystkich”.

Szepty zmieniły się w wyraz szacunku.

Czytaj więcej na następnej stronie >>