„Idź posprzątać łazienkę” – rozkazał mi syn, po raz trzeci podczas rodzinnego obiadu. Spojrzałem na niego, milczałem, a potem wróciłem do swojego pokoju. Tego samego wieczoru spakowałem walizki i wyszedłem z jego domu, zabierając ze sobą zwycięski los na loterię wart 30 milionów dolarów, o którym nic nie wiedział.

Wyraz twarzy Melanie nieco złagodniał. „Naprawdę?”

„Czy kiedykolwiek cię okłamałem?”

Potem Daniel spojrzał na mnie. „Wiesz, dlaczego się z nią rozwiodłem? Bo to kłamczucha. Okłamuje nie tylko rodzinę, ale i samą siebie. Bałem się, że będzie miała zły wpływ na dzieci. Więc odszedłem. Pomyśl tylko. Przez piętnaście lat była gospodynią domową. Pochodzi ze zwyczajnej rodziny. Skąd miałaby wziąć pieniądze na kupno willi?”

Spojrzenia gapiów zwróciły się w moją stronę, teraz z nutą wątpliwości. Zaśmiałam się. To był mężczyzna, którego kochałam przez prawie dwadzieścia lat. Aby oczyścić swoje imię, nie tylko zaprzeczał wszystkiemu, co zrobiłam dla naszej rodziny, ale teraz otwarcie mnie oczerniał. Szkoda go. Jego plan wkrótce miał obrócić się przeciwko niemu.

„A co jeśli będę miał pieniądze, żeby to kupić?”

Daniel uśmiechnął się szyderczo. „Jeśli stać cię na ten dom, to będę jadł ziemię”.

Uśmiechnęłam się. „Nie żałuj tego, co powiedziałam”.

Daniel spiorunował go wzrokiem. „Przestań marnować czas wszystkich. Jeśli jesteś bogaty, kup ten dom”.

Melanie dodała: „Ona po prostu blefuje. Daniel ma zostać awansowany na wiceprezesa, a nawet jego stać tylko na dom szeregowy z kredytem. Jak ty, gospodyni domowa, mogłabyś zapłacić za willę w całości? Ona po prostu próbuje ratować twarz”.

„Nie ma potrzeby tego przeciągać. Po prostu zweryfikuj moje fundusze.”

Agencja nieruchomości potrzebowała prawie dwóch godzin na weryfikację. Tłum zamiast się kurczyć, tylko rósł. Ludzie szeptali podekscytowani.

„No i jaki jest wynik?”

Daniel uśmiechnął się z samozadowoleniem. „Czy w ogóle muszę pytać? Jej konto musi być puste. Mówiłem ci, że to oszustka”.

Spojrzałem na niego, czekając, aż rzeczywistość go uderzy w twarz. Moje milczenie było dowodem mojej winy.

„Co się stało? Skąd ta wcześniejsza arogancja?”

Dave, agent sprzedaży, spojrzał na Daniela jak na idiotę. Odchrząknął i przemówił: „Przepraszam, czy mogę coś powiedzieć?”

Daniel był pewny siebie. „No dalej. Nie krępuj się.”

Melanie wtrąciła się: „Tak, zdemaskuj ją, żeby nikt więcej nie dał się nabrać na jej kłamstwa”.

Dave wziął głęboki oddech. „Pani Mary ma 30 milionów dolarów w płynnych aktywach. Zakup tej willi całkowicie mieści się w jej możliwościach”.

Oczy Daniela rozszerzyły się. „Co powiedziałeś?”

Dave powtórzył. Uśmiechnąłem się. „A co z tą obietnicą, którą właśnie złożyłeś?”

Daniel spojrzał na mnie gniewnie, wciąż z niedowierzaniem. „To niemożliwe, żebyś miał tyle pieniędzy. Niemożliwe. Musiałeś przekupić Dave’a, żeby cię krył. Masz najwyżej 500 000 dolarów, nic więcej”.

Daniel nie miał pojęcia, że ​​konto, którego użyłem do weryfikacji, było tym z najmniejszą ilością pieniędzy.

„Pani Mary dostarczyła ważne konto z weryfikowalnymi środkami. Czy pani w to wierzy, czy nie, to pani problem” – powiedział uprzejmie Dave. „Pani Mary, czy zechciałaby pani odpocząć w naszym salonie VIP, podczas gdy my finalizujemy formalności?”

Poszedłem za rodzicami do salonu VIP. Za nami tłum otaczał Daniela.

„Idioto. Żona, którą porzuciłeś, okazała się multimilionerką. Pewnie bardzo tego żałujesz.”

„Gdybyś się z nią nie rozwiódł, nie musiałbyś spłacać kredytu hipotecznego przez następne dwadzieścia lat. Mógłbyś zamieszkać w jej rezydencji”.

„Cóż, na to właśnie zasługuje taki palant jak on.”

Twarz Daniela poczerwieniała jak pomidor. „Nie rozumiesz. Mary musi wszystkich oszukiwać”.

„Och, proszę, szukaj wymówek. On po prostu nie chce jeść ziemi. Jaki facet zakłada się, a potem odmawia przyznania się do błędu?”

Daniel i Melanie nie mogli znieść publicznego upokorzenia, więc uciekli w hańbie, nie kupując nawet domu.

Miesiąc później moja rodzina i ja oficjalnie wprowadziliśmy się do nowego domu. Olivia miała teraz przestronną, pięknie urządzoną sypialnię, zaprojektowaną według jej gustu. Ponieważ uwielbiała czytać, obok jej pokoju znajdował się również przestronny gabinet wypełniony książkami, które uwielbiała. Była zachwycona nowym domem.

„Mamo, bardzo cię kocham.”

Widząc promienny uśmiech mojej troskliwej córki, pogłaskałam ją czule po głowie. „Mama też cię kocha”. Po czym dodałam: „A tak przy okazji, czy nie mówiłaś, że chcesz studiować sztukę i projektowanie na uniwersytecie? Wielka Brytania ma jedne z najlepszych programów w tym zakresie. Jesteś świetną studentką, więc twoje oceny nie będą problemem. Zatrudniłam już dla ciebie najlepszych korepetytorów i przygotowuję się do wysłania cię za granicę na studia”.

„To niesamowite, mamo.” Olivia przytuliła mnie i dała mi delikatnego, słodkiego buziaka.

Westchnęłam w duchu. Córki naprawdę są najlepsze. Odrobina życzliwości z mojej strony, a ona odwzajemniła się najczystszą, najszczerszą miłością. Przeprowadzka do naszego nowego domu była ekscytująca nie tylko dla Olivii; ekscytująca była również dla mnie. W końcu rozpoczęłam nowy rozdział w moim życiu. Nie musiałam już spać w tym samym łóżku co Daniel, znosić jego chrapania, wstawać o piątej rano, żeby ugotować śniadanie Robertowi, ani znosić ciągłej krytyki Susan. Od rozwodu nawet moi rodzice zauważyli, że wyglądam zauważalnie zdrowiej i promienniej.

Pewnego dnia, gdy wracaliśmy z rodzicami do domu, przypadkiem zobaczyliśmy Daniela z rodziną wprowadzającą się do domu tuż za naszym. Susan nas zauważyła i od razu poczuła dumę.

„Mary, spójrz na to. Nasz nowy dom. Czyż nie jest przepiękny? Zazdroszczę, prawda?”

Zerknąłem na dom. Był w porządku. Ale w porównaniu z moim był znacznie mniejszy. Wzruszyłem ramionami. „Chyba jest w porządku”.

Susan prychnęła szyderczo. „Dobrze? Każdy, kto by cię usłyszał, pomyślałby, że mieszkasz w okazałej rezydencji. Prawda jest taka, że ​​wciąż tkwisz w jakimś starym, obskurnym miejscu”.

Melanie wtrąciła się słodkim tonem. „Mary, wiem, że musisz się czuć okropnie. Byłaś żoną Daniela tak długo i nigdy nie miałaś okazji zamieszkać w willi, ale ja jestem z nim dopiero od kilku miesięcy, a tu jestem. To przeznaczenie. Nie możesz winić za to nikogo innego”.

Moja mama prychnęła. „Nie potrzebujemy tego i nie obchodzi nas to”.

Susan oparła ręce na biodrach. „To dlaczego tu stoisz i patrzysz, jak się wprowadzamy? Najwyraźniej jesteś tu z zazdrości”.

Mama przewróciła oczami. „Tylko przejeżdżaliśmy”.

Susan uśmiechnęła się z samozadowoleniem. „Przechodzisz obok? Mieszkasz w South Central, a to jest West District. Co to za trasa?”

Mój tata zaśmiał się pod nosem. „Cóż, prawdę mówiąc, mieszkamy w domu po drugiej stronie ulicy. Ma o wiele lepszy widok i jest o wiele większy. Szczerze mówiąc, nie rozważalibyśmy nawet tak małego domu jak twój”.

Daniel prychnął. „Im więcej kłamiesz, tym bardziej w to wierzysz. Myślisz, że stać cię na dom w tej okolicy, biorąc pod uwagę twoją sytuację finansową? Możesz oszukać agentów nieruchomości, ale nie nas”.

Robert, stojąc obok niego, dodał: „Dziadku, Babciu, powinniście przestać. Tylko się później ośmieszycie”.

Mój ojciec zmrużył oczy. „Nie wierzysz nam? To sprawdź, czy to my jesteśmy prawdziwymi właścicielami”.

Susan skrzyżowała ramiona. „Dobra, będzie fajnie. Zobaczymy, kto się na tym zawstydzi”.

Z nastawieniem, że są świadkami żartu, Susan i reszta poszli za nami do domu. Kiedy dotarliśmy do drzwi, Susan parsknęła śmiechem.

„No to nie stój tak. Otwórz. A może użyjesz klasycznej wymówki, że zapomniałeś kluczy?”

Zanim zdążyła dokończyć zdanie, mój ojciec nonszalancko położył palec na czytniku linii papilarnych. Z sygnałem dźwiękowym drzwi się odblokowały. Uśmiechnął się ironicznie.

„W którym wieku żyjesz? Kto jeszcze używa kluczy? Wszystko jest teraz odciskiem palca”.

Susan była oszołomiona. „Naprawdę kupiłeś dom? Willę?”

Moja mama uśmiechnęła się dumnie. „Zgadza się.”

„Skąd wzięłaś pieniądze?” zapytała Susan.

„To nie twoja sprawa” – odpowiedziała mama z samozadowoleniem. „Musisz tylko wiedzieć, że Mary żyje o wiele lepiej bez ciebie”.

Już mieliśmy wejść, gdy nagle Daniel odezwał się podejrzliwie: „Ta willa nie jest twoja. Jesteście tylko pokojówkami, prawda?”

Oczy Susan nagle rozbłysły, jakby właśnie coś sobie uświadomiła. „Danielu, jaki sprytny z twojej strony. Zastanawiałam się, jak mogli sobie pozwolić na willę, ale teraz wszystko nabiera sensu”. Zmrużyła oczy i dodała złośliwie: „Poczekaj tylko. Powiem prawdziwemu właścicielowi o twoich złych uczynkach i dopilnuję, żebyście wszyscy stracili nawet tę posadę”.

Jakież to podłe. To Daniel rozbił nasze małżeństwo, a Susan nadal robiła wszystko, co w jej mocy, żeby utrudnić życie mojej rodzinie. Moi rodzice jednak śmiali się radośnie.

„Będziemy czekać.”

Chwilę później pojawiła się nauczycielka historii sztuki Olivii. Susan spojrzała na elegancko ubraną, elegancką kobietę i od razu założyła, że ​​to właścicielka willi. Podbiegła i złapała ją za ramię, gotowa zacząć nas obgadywać.

„Pani, musi pani być właścicielką tej willi. Mówię pani, ludzie, których pani zatrudniła – Mary i jej rodzina – to nie są dobrzy pracownicy. Są bardzo wścibscy, wie pani. Nie można im ufać”.

Nauczyciel spojrzał na Susan kompletnie zdezorientowany. „O czym ty mówisz? To właściciele tej willi. Jestem tu tylko po to, żeby uczyć Olivię historii sztuki”.

„Co?” Szczęka Susan niemal opadła do podłogi.

Daniel, równie sfrustrowany, warknął: „Też tak myślałem. Chyba Mary przez cały ten czas ukrywała przede mną swoje prawdziwe bogactwo”.

Susan jęknęła z żalem. „Więc pozwoliłeś odejść bogatej kobiecie?”

Twarz Melanie wyraźnie pociemniała na te słowa. Daniel to zauważył i szybko spróbował załagodzić sytuację.

„Mamo, przestań gadać. Melanie jest tuż obok”. Zwrócił się do Melanie z czułością. „Kochanie, nie bierz sobie do serca tego, co powiedziała. To, co do ciebie czuję, nie ma nic wspólnego z pieniędzmi”.

Wyraz twarzy Melanie nieco złagodniał, ale nadal nie powiedziała ani słowa. Z pochylonymi głowami, cała trójka wróciła do domu. Ich dawna arogancja całkowicie zniknęła, a wszelka radość z przeprowadzki do nowego domu została całkowicie zmiażdżona.

Kiedy wróciliśmy do domu, moi rodzice zaczęli żałować, że wcześniej byli tacy zadufani w sobie. „Mary, powinniśmy byli zachować umiar? Ale widząc, że Susan i jej rodzina szanują tylko bogatych, a depczą biednych, chcieliśmy, żeby wiedzieli, że dobrze ci się wiedzie”.

„Nie mam nic przeciwko” – powiedziałem. „W porządku. Mieszkamy teraz w tej samej okolicy. Na pewno prędzej czy później na siebie wpadniemy. Dowiedzą się”.

„Dokładnie” – wtrąciła Olivia. „Dziadku, Babciu, wasza riposta była niesamowita. Tak miło było usłyszeć, jak ich pouczyliście”.

Słysząc to, moi rodzice nieco się odprężyli, a ich wyrazy twarzy złagodniały.

Tego samego wieczoru Robert zadzwonił. W jego głosie słychać było wahanie. „Mamo, jak się ostatnio czujesz?”

Kto powiedział, że dzieci nie są realistyczne? Czasami są nawet bardziej pragmatyczne niż dorośli. Kiedy miałam się rozwieść z jego ojcem, bez wahania wybrał Daniela, odmawiając uznania dla takiej gospodyni domowej jak ja. Teraz, kiedy wiedział, że mam pieniądze, pierwszą rzeczą, jaką zrobił, był telefon do mnie.

Uśmiechnęłam się z samozadowoleniem. „Odkąd rozstałam się z Danielem i jego rodziną, czuję się świetnie. Gdybyś nie zadzwonił, czułabym się jeszcze lepiej”.

„Mamo, wiem, że mówisz tak, bo jesteś zdenerwowana. Nadal jestem twoim kochanym synkiem, prawda?”

Kiedyś nim był, ale miłość, którą do niego czułam, została całkowicie wysysana przez jego czyny. Spojrzałam na Olivię, która cicho czytała książkę niedaleko. Jedyną osobą, którą teraz ceniłam, była moja córka.