Generał rozmawiał z nią z góry na porannej odprawie, nie wiedząc, że jest jego nowym dowódcą. Ściany wyłożone drewnianymi panelami.

Harrington obszedł biurko i stanął niebezpiecznie blisko. „Powiedzmy sobie jasno, pułkowniku. Pański czas w Fort Hawthorne dobiegł końca. Skontaktowałem się już z generałem Marshallem w Pentagonie. Dziś wieczorem wróci pan samolotem do Waszyngtonu, a pańska kariera nigdy nie otrząsnie się po tym wybryku”.

Spojrzałem mu prosto w oczy. „Nie sądzę, żeby generał Marshall tak to postrzegał, proszę pana”.

„Marshall jest moim przyjacielem od dwudziestu lat” – powiedział Harrington z ponurą satysfakcją. „On rozumie, jak działa prawdziwe wojsko, a nie tę technofantazję, którą ty wciskasz”.

„Być może” – przyznałem. „Ale generał Marshall nie jest ostatecznym autorytetem w tej sprawie”.

Coś w moim tonie sprawiło, że Harrington się zatrzymał. „O czym mówisz?”

Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem kopertę z pieczęcią Departamentu Armii. „Te rozkazy miały zostać dostarczone jutro, ale biorąc pod uwagę okoliczności, uważam, że teraz jest odpowiedni moment”.

Harrington chwycił kopertę i rozerwał ją. Podczas czytania jego twarz z czerwonej zrobiła się biała.

„To niemożliwe” – wyszeptał.

„Nie, Generale” – powiedziałem cicho. „To jest przyszłość”.

Rozkazy były jasne i bezpośrednie: generał brygady Victor Harrington został przeniesiony do Pentagonu na stanowisko specjalnego doradcy ds. doktryny tradycyjnej sztuki wojennej. Jego następcą na stanowisku dowódcy Fortu Hawthorne miała zostać pułkownik Olivia Chun – ze skutkiem natychmiastowym.

„To błąd” – upierał się, choć jego głos stracił pewność. „Błąd pisarski”.

„To nie pomyłka, Generale. Szefostwo Połączonych Sztabów podjęło tę decyzję kilka tygodni temu. Moja rola doradcza była po prostu okazją do oceny sytuacji przed objęciem dowództwa”.

Harrington wpatrywał się we mnie, jakby widział mnie po raz pierwszy. „Cały czas wiedziałeś… wiedziałeś, że mnie zastępujesz”.

„Tak, proszę pana.”

„A dzisiejsza demonstracja – to było co? Twój sposób na ugruntowanie dominacji?”

Pokręciłem głową. „To był mój sposób na identyfikację krytycznych luk, które wymagają natychmiastowej interwencji. Jak wolałbyś się o nich dowiedzieć – ode mnie podczas kontrolowanych ćwiczeń czy od wroga w prawdziwej walce?”

Harrington opadł na krzesło, wciąż ściskając w dłoni rozkaz. „Wyrzucają mnie, bo nie chciałem utożsamiać się z ich obsesją na punkcie technologii. Trzydzieści lat służby i oto moja nagroda”.

„Nie zostaniesz wyrzucony, Generale. Zostajesz przeniesiony na stanowisko, gdzie twoje doświadczenie w wojnie konwencjonalnej pomoże w kształtowaniu integracji doktryn. Wojsko potrzebuje twojej wiedzy – ale nie kosztem ignorowania nowych realiów”.

Przez długą chwilę Harrington siedział w milczeniu, analizując to, co się stało. Kiedy w końcu się odezwał, jego głos był stłumiony, ale wciąż gorzki. „Nie wytrzymasz sześciu miesięcy w tym dowództwie, Chen. Tutejsza kultura nie zaakceptuje twojego stylu przywództwa ani twoich priorytetów”.

„Być może” – przyznałem. „Ale zaakceptują rezultaty. A wdrożenie odpowiedniej integracji cybernetycznej przyniesie te rezultaty”.

„A moi pracownicy, moi lojalni oficerowie, co się z nimi dzieje?”

„To zależy od ich gotowości do adaptacji. Nie mam zamiaru przeprowadzać czystki, Generale. Potrzebuję doświadczonych oficerów, którzy rozumieją tę bazę i jej funkcjonowanie. Nie będę tolerował czynnego oporu wobec niezbędnej modernizacji”.

Harrington zaśmiał się bez humoru. „Więc taki jest wybór – zaadaptować się albo zostać zepchniętym na boczny tor. Dekady doświadczenia na polu bitwy poszły na marne, bo nie czcimy technologii”.

„Nikt nie lekceważy doświadczenia, proszę pana. Ale doświadczenie bez ewolucji staje się przestarzałe. Wrogowie, z którymi mierzymy się dzisiaj, nie walczą tymi samymi narzędziami ani taktykami, co dwadzieścia lat temu. My też nie możemy”.

Wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę, po czym odwrócił wzrok. „Kiedy chcesz, żebym posprzątał biuro?”

„Nie ma pośpiechu, Generale. Oficjalna ceremonia zmiany dowództwa odbędzie się dopiero w przyszłym tygodniu. W międzyczasie mam nadzieję, że rozważy Pan pomoc w przeprowadzeniu tej zmiany. Pańska wiedza instytucjonalna będzie nieoceniona”.

Harrington wstał powoli, jego postawa była sztywna z wojskowej dyscypliny, pomimo szoku, jakiego właśnie doznał. „Wypełnię rozkazy, pułkowniku. A może raczej, generale Chun. Ale nie oczekujcie, że będę świętował rozbiórkę wszystkiego, co tu zbudowałem”.

„Nie oczekuję świętowania, panie, tylko profesjonalnej współpracy”.

Kiedy wychodziłem z gabinetu Harringtona, ciężar tego, co się właśnie wydarzyło, spoczął całkowicie na moich barkach. Skutecznie zakończyłem dowodzenie odznaczonym generałem, który służył ojczyźnie honorowo przez dziesięciolecia. Fakt, że opierał się koniecznym zmianom i stworzył toksyczny klimat dowodzenia, nie czynił tej chwili mniej poważną.

Porucznik Rivera czekała na zewnątrz, starając się sprawiać wrażenie, że nie oczekuje z niecierpliwością na wynik mojego spotkania z Harringtonem.

„Poruczniku” – powiedziałem spokojnie. „Proszę zebrać kadrę kierowniczą wyższego szczebla w głównej sali konferencyjnej o 16:00. Będzie ważny komunikat”.

Jej oczy lekko się rozszerzyły. „Tak, proszę pani. Wszyscy starsi pracownicy?”

„Wszyscy, poruczniku, łącznie z tymi, którzy zazwyczaj nie są zapraszani na takie spotkania”.

„Rozumiem, proszę pani”. Zawahała się, po czym dodała: „Plotki już krążą na najwyższych obrotach. Niektórzy mówią, że generał każe panią aresztować za naruszenie cyberbezpieczeństwa”.

Nie mogłem się powstrzymać od uśmiechu. „Rzeczywistość może być bardziej zaskakująca niż plotki, poruczniku”.

O godzinie 16:00 główna sala konferencyjna była wypełniona po brzegi. Obecni byli wszyscy starsi oficerowie bazy, a także kluczowi pracownicy techniczni i kierownicy działów. Napięcie w sali było tak duże, że można było je kroić nożem. Zwolennicy Harringtona zebrali się w ciasnych grupkach, rzucając podejrzliwe spojrzenia na Torresa i jego zespół cybernetyczny.

Generał Harrington wszedł ostatni, z twarzą niczym nieodgadniona maska. Zajął pozycję z przodu sali, ale nie odezwał się ani słowem. Wszystkie oczy zwróciły się na mnie, gdy zrobiłem krok naprzód.

„Panie i panowie, dziękuję za tak szybkie zgromadzenie. Mam dwa ogłoszenia do przekazania – oba z mocą od zaraz”. Zrobiłem pauzę, rozglądając się po sali po twarzach, za które wkrótce miałem odpowiadać osobiście.

„Po pierwsze, demonstracja przeprowadzona dziś rano ujawniła poważne luki w zabezpieczeniach infrastruktury cyfrowej Fort Hawthorne. Przygotowywany jest pełny raport, ale konieczne jest natychmiastowe wdrożenie tymczasowych środków bezpieczeństwa. Major Torres będzie koordynował te działania z pełnymi uprawnieniami, aby zapewnić dostęp do wszystkich systemów oraz wdrożyć niezbędne poprawki i protokoły”.

Po sali rozeszły się szmery. Przyznanie Torresowi takiej władzy było czymś bezprecedensowym i normalnie wymagałoby zgody Harringtona.

„Po drugie, i co ważniejsze, jestem upoważniony do ogłoszenia zmiany dowództwa w Forcie Hawthorne”. W sali zapadła całkowita cisza. „Ze skutkiem natychmiastowym generał brygady Victor Harrington zostaje przeniesiony do Pentagonu na stanowisko specjalnego doradcy ds. doktryny wojny konwencjonalnej, gdzie jego bogate doświadczenie pomoże w kształtowaniu integracji tradycyjnego i nowoczesnego podejścia wojskowego”.

Wszystkie oczy zwróciły się na Harringtona, który stał sztywno na baczność, z wyrazem stoickiego wyrazu twarzy.

„Również ze skutkiem natychmiastowym obejmę dowództwo nad Fortem Hawthorne, a mój awans na generała brygady zostanie sformalizowany w przyszłym tygodniu”.

Zapadła absolutna cisza. Widziałem szok, konsternację i – na niektórych twarzach – ledwo skrywane oburzenie. Najbardziej lojalni oficerowie Harringtona wyglądali, jakby zostali fizycznie uderzeni.

Rozumiem, że to ogłoszenie jest dla większości z was zaskoczeniem. Zmiany zawsze niosą ze sobą niepewność. Ale pozwólcie, że jasno określę moje intencje jako wasz nowy dowódca.

Podszedłem i stanąłem obok Harringtona — gest szacunku dla jego pozycji, nawet gdy przygotowywałem się do jej zajęcia.

„Fort Hawthorne szczyci się tradycją doskonałości w wojnie konwencjonalnej, tradycją zbudowaną i podtrzymywaną pod dowództwem generała Harringtona. Tradycja ta będzie kontynuowana, ale musi ewoluować, aby osiągnąć doskonałość we wszystkich dziedzinach współczesnego konfliktu, w tym w cyberprzestrzeni, walce informacyjnej i walce elektronicznej”.

Spojrzałem prosto na oficerów, o których wiedziałem, że są najwierniejszymi zwolennikami Harringtona. „Nie jestem tu po to, by demontować to, co działa, ani umniejszać wartości doświadczenia. Jestem tu po to, by zapewnić, że Fort Hawthorne pozostanie w czołówce pod względem skuteczności militarnej w dynamicznie zmieniającym się środowisku pola bitwy. Będzie to wymagało adaptacji, integracji i – tak – pewnego dyskomfortu, gdy będziemy uczyć się nowych podejść”.

Odwróciłem się do Harringtona. „Generale, czy chciałby pan przemówić do personelu?”

Oddanie mu głosu w tym momencie było ryzykowne. Mógł mnie podważyć, zakwestionować rozkazy albo zasygnalizować swoim lojalistom, że opór jest właściwy. Zamiast tego mnie zaskoczył.

„Jako żołnierze wykonujemy rozkazy” – powiedział po prostu. „Pułkownik Chun – wkrótce generał Chun – ma swoje rozkazy. Ja również. Fort Hawthorne będzie kontynuował swoją misję pod nowym dowództwem. Oczekuję, że każdy oficer i szeregowy w tej bazie zapewni pułkownik Chun taki sam poziom profesjonalnego wsparcia, jaki wy zapewniliście mnie”.

Po tych słowach oficjalnie mi zasalutował. „Baza jest twoja, pułkowniku”.

Odwzajemniłem salut. „Dziękuję, generale Harrington”.

Gdy zebrani się rozeszli, atmosfera była przesiąknięta niepewnością i spekulacjami. Nie miałem złudzeń co do czekających mnie wyzwań. Publiczne poparcie Harringtona było profesjonalne, ale niezbyt entuzjastyczne, a wielu jego lojalnych oficerów sprzeciwiało się zmianom na każdym kroku. A jednak wydarzyło się coś ważnego – nie tylko przeniesienie dowództwa, ale początek niezbędnej ewolucji. Fort Hawthorne nigdy już nie będzie taki sam, i ja też nie.

Prawdziwa praca dopiero się zaczynała.

Następnego ranka po ogłoszeniu dotarłem przed świtem do miejsca, które teraz było moim biurem. Apartament dowódcy w Forcie Hawthorne był imponujący – ściany wyłożone boazerią ozdobione historycznymi fotografiami, ogromne biurko, które służyło sześciu poprzednim dowódcom, i okna z widokiem na plac apelowy, gdzie szkoliły się pokolenia żołnierzy. Harrington pozbył się już swoich rzeczy osobistych, pozostawiając jedynie oficjalne meble i pamiątki wojskowe należące do bazy.

Odkładając teczkę, zauważyłem pojedynczą kopertę na pustym biurku. Widniało na niej moje nazwisko, napisane charakterystycznym charakterem pisma Harringtona. W środku znajdowała się krótka notatka: Pierwszy dzień jest najtrudniejszy. Wypatrują słabości. Nie okazuj ich. — VH

Nie było to zbyt ciepłe powitanie, ale szczera rada. Schowałem notatkę do kieszeni, gdy ktoś zapukał do drzwi.

„Proszę wejść” – zawołałem, świadomie przybierając autorytatywny ton, pasujący do mojego nowego stanowiska.

Przez kolejne dwie godziny zwiedzałem bazę z sierżantem sztabowym Diazem – szkolenie EOD w południowym kompleksie, symulację budowy mostu na głównym placu oraz specjalistów technicznych rozwiązujących problemy z systemami mapowania terenu w centrum dowodzenia. Głównie obserwowałem, jak działają zespoły, zadając wystarczająco dużo pytań, aby zrozumieć punkty tarcia bez mikrozarządzania. Od razu uderzył mnie kontrast między zaawansowanym sprzętem technicznym a przestarzałymi systemami komunikacji i integracji danych.

W pewnym momencie zobaczyłem sierżanta ręcznie tłumaczącego współrzędne, ponieważ system mapowania nie mógł komunikować się z robotami EOD. „Czy ten problem ze zgodnością został zgłoszony?” – zapytałem.

„Kilka razy, proszę pani” – powiedział, starannie maskując frustrację. „Powiedziano nam, że to nie jest priorytet finansowania, więc staramy się to obejść”.

Podobne historie pojawiały się przez cały dzień — zaawansowane systemy uzbrojenia utrudniane przez starzejące się sieci; utalentowany personel zmuszony do ręcznego tworzenia obejść problemów, które można było rozwiązać za pomocą podstawowej integracji; powszechne poczucie, że podnoszenie tych kwestii jest daremne.

Późnym popołudniem w moim notesie znalazła się lista szybkich rozwiązań, które znacząco poprawiłyby efektywność bez konieczności angażowania dużych środków. Przechodząc między placówkami, Diaz stawał się coraz bardziej szczery.

„Park samochodowy prosił o zaktualizowany system inwentaryzacji od trzech lat” – powiedział, wskazując głową na stanowiska konserwacyjne. „Wciąż używamy arkuszy kalkulacyjnych i papierowych rejestrów części. Kosztuje to dwadzieścia roboczogodzin tygodniowo”.

„Dlaczego nikt się tym nie zajął?”

„Generał Harrington miał konkretne priorytety. Systemy bojowe były finansowane. Systemy wsparcia… nie. Nawet gdy wpływały na gotowość.”

Schemat był wyraźny. Harrington nie tylko opierał się integracji cybernetycznej, ale stworzył fałszywy podział między technologią a tradycyjnymi operacjami, który zaszkodził obu. Jednostki potrzebujące prostych narzędzi cyfrowych zostały pominięte, a możliwości cybernetyczne były wyizolowane i niewykorzystane.

Naszym ostatnim przystankiem był szpital na bazie, gdzie pułkownik Harper doszedł do siebie po porannej chorobie i gdzie przywitał nas z ledwie skrywaną wrogością.

„Pułkowniku Chun” – powiedział dosadnie, nawiązując do mojego poprzedniego stopnia, mimo zmiany dowództwa – „rozumiem, że zwiedzał pan bazę. Mam nadzieję, że było to dla pana pouczające”.

„Bardzo proszę, pułkowniku Harper. Chciałbym omówić obawy dotyczące bezpieczeństwa sieci, które zgłosił major Torres w związku z waszymi systemami medycznymi”.

„Moim głównym zmartwieniem jest poufność danych pacjentów i integralność systemu” – odpowiedział Harper. „Torres i jego zespół nie posiadają specjalistycznej wiedzy, która pozwoliłaby im zabezpieczyć dane medyczne”.

„Uzasadniona obawa” – przyznałem. „Dlatego umówiłem specjalistę ds. cyberbezpieczeństwa w służbie zdrowia z Walter Reed na konsultację z waszym zespołem. Przyjadą jutro, aby upewnić się, że wszelkie aktualizacje będą zgodne z HIPAA i integralnością systemu medycznego”.