Fryzura, która zmieniła wszystko

Kiedy byłam w dziewiątej klasie, miałam naprawdę długie włosy. Pewnego dnia mama nagle zabrała mnie do męskiego zakładu fryzjerskiego. „Obetnij jej włosy na krótko jak chłopak” – powiedziała mama. Płakałam, ale mama wciąż prosiła fryzjera, żeby je skrócił. Ludzie wokół zaczęli się na nas gapić. „To wszystko, proszę pani?” – zapytał fryzjer. „Nie” – odpowiedziała mama, wstając z krzesła. „Obetnij je jeszcze krócej”.

Czułam się jak w koszmarze, z którego nie mogłam się obudzić. Moje włosy opadały na podłogę grubymi kępami. Fryzjer wahał się za każdym razem, gdy zbliżał nożyczki do mojej głowy, patrząc na mnie w lustrze wzrokiem, który zdawał się mówić „przepraszam”. Ale gniewne spojrzenie mamy dodawało mu otuchy.