To było tak, jakby uśpione nerwy w nogach Aleksandra obudziły się z długiego snu, trzeszcząc energią i życiem. Odczucie zaczęło się od delikatnego ciepła, a potem przerodziło się w pulsujące, rozchodzące się po mięśniach i kościach. Aleksander sapnął, ściskając prześcieradło, a jego umysł był rozdarty między niedowierzaniem a nadzieją.

Zerknął na zegar – 3:00 nad ranem, godzina czarownic. W ciemności jego pokój wydawał się większy, bardziej przytłaczający, cienie wydłużały się, jakby rzucając mu wyzwanie, by skonfrontował się z najgłębszymi lękami. Czy to okrutny żart jego wyobraźni, wypaczony dar fałszywej nadziei, czy też początek cudu obiecanego przez dziecko?