Czterdziestu motocyklistów zostało powołanych na trzy miesiące, aby trzymać za rękę umierającego siedmiolatka

Tego pierwszego dnia Big John odwiedzał swojego umierającego brata, spacerując po sterylnych korytarzach Hospicjum Saint Mary, gdy usłyszał płacz dochodzący z pokoju 117.

Otrzymuj wszystkie historie bezpośrednio do swojej skrzynki odbiorczej

Wykorzystujemy Twoje dane osobowe do reklam opartych na zainteresowaniach, zgodnie z opisem w naszej Polityce Prywatności.
Nie chodzi o zwykły płacz chorego dziecka, ale o głęboki, rozdzierający duszę szloch kogoś, kto stracił nadzieję.

„Zgubił się pan?” zapytała, gdy wsunął głowę do jej łysej głowy, odbijając ostre szpitalne światła.

„Może” – przyznał, patrząc na to maleństwo tonące w szpitalnym łóżku przeznaczonym dla dorosłych. „A ty?”

„Moi rodzice powiedzieli, że zaraz wrócą” – wyszeptała. „To było dwadzieścia osiem dni temu”.

Pielęgniarki później powiedziały mu prawdę. Rodzice Katie zrzekli się praw do opieki nad dzieckiem na rzecz państwa i zniknęli.

Nie mogąc poradzić sobie z pogarszaniem się stanu zdrowia, rachunkami za leczenie, rzeczywistością obserwowania, jak ich córka odchodzi. Zostały jej może trzy miesiące, a może nawet mniej.

„Pyta o to codziennie” – powiedziała spokojnie Maria, pielęgniarka oddziałowa. „Ciągle myśli, że po prostu są w pracy, albo po jedzenie, albo utknęli w korku”.

Tej nocy Big John wrócił do pokoju 117. Katie nie spała, wpatrywała się w sufit, trzymając w dłoniach zniszczonego pluszowego misia.

„Czy z twoim bratem wszystko w porządku?” zapytała, przypominając sobie, dlaczego tam był.

„Nie, kochanie, nie jest.”

„Ja też nie” – powiedziała rzeczowo. „Lekarze myślą, że tego nie rozumiem, ale rozumiem. Umieram”.

Sposób, w jaki to powiedziała, tak spokojny jak na siedmiolatkę, złamał coś w Johnie.

„Boisz się?” zapytał.