Czterdziestu motocyklistów zostało powołanych na trzy miesiące, aby trzymać za rękę umierającego siedmiolatka

„Nie umierać” – powiedziała. „Umierać samotnie”.

Tego wieczoru Big John zadzwonił do swojego klubu motocyklowego, Iron Wolves. Dwudziestu pięciu braci i piętnaście sióstr, wszyscy szorstcy, wszyscy zmagający się z własnym bólem.

„Jest mała dziewczynka” – zaczął, ale musiał przerwać, dławiąc się własnymi słowami. „Siedem lat. Umiera. Rodzice ją porzucili. Nie ma nikogo”.

„Czego potrzebujesz?” zapytał Bones, prezes klubu.

Czas. Tylko… czas. Ktoś, kto będzie z nią siedział. Będzie musiała się zmieniać. Może mieć trzy miesiące, a panicznie boi się samotności.

„W porządku” – powiedział Bones bez wahania. „Zaczniemy jutro”.

To, co nastąpiło, było czymś, czego personel hospicjum nigdy wcześniej nie widział. Motocykliści w skórzanych strojach, niektórzy z kartoteką, inni z burzliwą przeszłością, siedzieli cicho przy łóżku umierającego dziecka. Czytali jej historie. Bawili się lalkami. Malowała swoje małe paznokcie na czarno, bo chciała wyglądać na twardzielę.

Stworzyli harmonogram. Dwie godziny dziennie, 24 godziny na dobę. Katie nigdy więcej nie obudzi się sama.

Savage, były żołnierz piechoty morskiej z zespołem stresu pourazowego (PTSD) tak silnym, że nie mógł spać przez większość nocy, pełnił dyżur od 2:00 do 4:00 w nocy. Śpiewał jej łagodne piosenki, których nauczyła go po hiszpańsku babcia.