Córka zadzwoniła do mnie z płaczem. „Mamo, chłopak dziewczyny taty znowu mnie uderzył. Powiedział, że jeśli ci powiem, to i ciebie skrzywdzi”. Byłam 800 kilometrów stąd, w podróży służbowej, a panika ogarnęła mnie, gdy zadzwoniłam do mojego byłego męża. Warknął: „Ona jest żałosną kłamczuchą! Wayne nigdy by nikogo nie skrzywdził!”. Potem usłyszałam Wayne’a krzyczącego w tle: „Powiedz jej, mamusiu, że ona będzie następna, jeśli spróbuje czegokolwiek!”. Mój były tylko westchnął. „Niektóre dzieciaki wymyślają dramatyczne historie, żeby zwrócić na siebie uwagę” – powiedział. Wayne krzyknął ponownie: „Wreszcie ktoś, kto przejrzy jej manipulacyjne zachowanie!”. Mark, mój były, dodał chłodno: „Ona zawsze była problematycznym dzieckiem, które sprawia kłopoty”. To było to. Zarezerwowałam pierwszy lot powrotny – i zadzwoniłam do kogoś wyjątkowego, żeby ze mną poszedł.

„Mamo, chłopak dziewczyny taty znowu mnie uderzył. Powiedział, że jeśli ci powiem, to i ciebie skrzywdzi”.

Drżący głos mojej ośmioletniej córki, Emmy, rozbrzmiał w telefonie niczym brzęk tłuczonego szkła. Moja ręka zamarła w powietrzu, a kawa rozlała się po hotelowym biurku. Byłam osiemset kilometrów od Chicago, w podróży służbowej, ale w tamtej chwili odległość ta wydawała się kanionem, którego nie byłam w stanie pokonać wystarczająco szybko.

„Kochanie, gdzie jesteś? Czy jesteś teraz bezpieczna?” – zapytałam drżącym głosem.

„Jest w kuchni. Tata ogląda telewizję” – wyszeptała. Słyszałam stłumione szlochy, a potem… męski głos w tle, ostry i gniewny.

„Z kim rozmawiasz?” warknął. Potem zapadła cisza.

Serce mi stanęło. „Emma? Emma!”

Natychmiast zadzwoniłam do mojego byłego męża, Marka. Odebrał po drugim dzwonku, brzmiąc na poirytowanego.
„Jessica, o co tu do cholery chodzi? Emma nagadała jakieś bzdury, zanim się rozłączyła”.

„Mark” – powiedziałem, starając się zachować spokój – „powiedziała mi, że Wayne ją uderzył. Brzmiała na przerażoną. Musisz ją natychmiast sprawdzić!”