Babcia myślała, że ​​dzieci zabierają ją do domu opieki, ale gdy się obudziła, zbladła i krzyknęła: „Rodzino, ja jeszcze żyję!”

Dłonie Evelyne zacisnęły się na poręczach fotela. Rozmawiali o niej. Nie była już ich matką. Stała się ciężarem, problemem do rozwiązania. Nie była wliczana do rozmowy; była tylko przeszkodą w ich życiu.

„To znaczy, co mamy zrobić?” kontynuowała Helen. „Nie stać mnie na jej opiekę, ciebie też nie. Mamy własne rodziny”.

Evelyne poczuła ucisk w piersi, serce ciążyło jej ze smutku. Nawet nie powiedzieli jej o swoich planach, nie zapytali jej o zdanie. Łzy napłynęły jej do oczu, ale je przełknęła. „Zawsze byłam silna” – przypomniała sobie. „Teraz też będę silna”.

Rozmowa dobiegła końca, a Alex i Helen wyszli z domu bez słowa. Nie pytała, dokąd jadą. Nie chciała wiedzieć.

Tej nocy Evelyn leżała w łóżku, wpatrując się w sufit. Sen nie chciał nadejść. Jej myśli wciąż wracały do ​​ich słów. Ciężar. Zbyt drogi. Dała im wszystko, a teraz czuła się nikim.

Następnego ranka Evelyn usłyszała kroki zbliżające się do jej pokoju. Alex wszedł do środka, unikając jej wzroku. Jego twarz była napięta, jakby skrywał coś nieprzyjemnego.

„Mamo” – powiedział cicho. „Czas się pakować”.

„Moje torby?” Głos Evelyn drżał. „Do schroniska?”

Wzrok Alexa powędrował w stronę podłogi. „Tak” – wyszeptał. „Czas już”.

Evelyn skinęła głową, a jej ręce drżały, gdy sięgnęła po starą walizkę. Pakowała się powoli, składając nieliczne ubrania i wsuwając stare zdjęcia między tkaniny. Jej wspomnienia, jej życie.

Hélène przyjechała samochodem, gdy Évelyne wysiadła z walizką w ręku. Nikt nie powiedział wiele, gdy wsiadała do tyłu. Podróż była długa i cicha. Évelyne patrzyła przez okno, obserwując świat. Nie płakała. Nie było już łez.

Po tym, co wydawało się godzinami, samochód się zatrzymał. Évelyne zamrugała, budząc się z lekkiej senności, w którą popadła. Wyjrzała przez okno i poczuła, jak jej serce wali jak młotem.

Nie stali przed paleniskiem. Stali przed cmentarzem.

Nogi jej się ugięły, gdy wysiadła z samochodu. „Rodzino, JESZCZE ŻYJĘ!” – wykrzyknęła, a jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania.

Hélène szła przodem, z twarzą zimną i obojętną. „Chodź, mamo” – powiedziała krótko. „Jesteśmy tu z jakiegoś powodu”.

Nogi Evelyne czuły, że zaraz się pod nią ugnie, gdy Helene prowadziła ją głębiej w głąb cmentarza. Zimne powietrze przebijało się przez jej lekki płaszcz, ale to nic w porównaniu z lodowatą ciszą między nią a dziećmi. Słyszała chrzęst żwiru pod butami, każdy krok był ciężki od dezorientacji i strachu.