Babcia myślała, że ​​dzieci zabierają ją do domu opieki, ale gdy się obudziła, zbladła i krzyknęła: „Rodzino, ja jeszcze żyję!”

Helen nagle się zatrzymała i wskazała na mały nagrobek. „Tam” – powiedziała chłodno, ledwie słyszalnym szeptem. Wzrok Evelyne podążył za dłonią córki i zamarł. Zaparło jej dech w piersiach.

Nagrobek był stary, zniszczony przez lata wiatru i deszczu. Imię wyryte na kamieniu było ledwo widoczne, ale Evelyne wciąż je widziała: Emilie, ukochana córka. Poniżej wyryto datę urodzenia i śmierci, tego samego dnia co dziś.

To był grób dziecka, córki, którą straciła wiele lat temu. Córki, której Helene nigdy nie znała.

Głos Helene przerwał ciszę, ostry i pełen gniewu. „Jak mogłaś mi nigdy nie powiedzieć?” – warknęła, a jej oczy płonęły furią. „Miałam bliźniaczkę, a ty ukrywałaś to przede mną? Przez te wszystkie lata?” Dłonie Helene zacisnęły się w pięści, a twarz wykrzywiła się w gniewie.

Serce Evelyne waliło, przytłoczona ciężarem swojej tajemnicy. „Ja… nie chciałam cię skrzywdzić” – wyjąkała drżącym głosem. „Byłaś tylko dzieckiem. Nie chciałam…”

„Nie miałaś na myśli?” – przerwała jej Helene, podnosząc głos. „Nie sądziłaś, że mam prawo wiedzieć? Całe życie ukrywałaś przede mną różne rzeczy. Nic dziwnego, że Alex i ja nie chcieliśmy się tobą opiekować. Okłamałaś nas w tak ważnej sprawie!”

Kolana Evelyne się ugięły i szukała wsparcia, muskając palcami szorstką powierzchnię nagrobka.

Tak długo ukrywała prawdę, próbując chronić swoje dzieci przed bólem utraty siostry. Ale teraz wydawało się, że ta decyzja jeszcze bardziej je od siebie oddaliła.

Hélène cofnęła się, skrzyżowała ramiona. „Właśnie dlatego nie mogę ci ufać. Całe życie ukrywałaś przed nami tajemnice. A teraz oczekujesz, że to my się tobą zaopiekujemy? Dlaczego miałybyśmy chcieć, wiedząc, że skłamałaś w tak ważnej sprawie?”