Moja rodzina śmiała się, gdy wchodziłem sam na ślub, ale gdy wszedł miliarder, oni…

Moja rodzina śmiała się, kiedy wszedłem sam na ślub, ale kiedy wszedł miliarder, oni…

Śmiech uderzył mnie, zanim jeszcze dotarłem do wejścia. Rozlewał się z gigantycznej sali balowej, wypolerowanej i lśniącej pod setkami delikatnych, złotych świateł. Muzyka rozbrzmiewała od zespołu grającego na żywo, brzęk kieliszków do szampana, stukot obcasów o marmurowe podłogi i gwar unoszący się niczym para w szybkowarze.

Wszedłem sam, a wszystkie głowy się odwróciły, nie dlatego, że się spóźniłem. Nie dlatego, że byłem inaczej ubrany, ale dlatego, że w ich oczach nie powinienem tam być bez kogoś, nikogo u boku.

Oto ona, mruknął ktoś przy barze. Wow. Moja kuzynka Elise zachichotała. Odważnie z jej strony, że pojawiła się sama. Nie mogła nawet znaleźć partnera. Moja siostra Rachel szepnęła coś do kobiety obok niej na tyle głośno, że wszyscy to usłyszeli. To naprawdę smutne. Nie drgnęłam. Po prostu szłam dalej. Granatowa sukienka, którą miałam na sobie, nie była od projektanta.

Nie było nowe. Szyłam je sama po pracy przez trzy noce z rzędu, bo czynsz był najważniejszy, a życie nie dawało żadnych zabezpieczeń. Miałam pożyczone obcasy. Paznokcie gołe. Szminkę czerwoną jak z drogerii. Ale kręgosłup niezłomny. W powietrzu unosił się zapach róż i drogich perfum. Każdy stół był zastawiony kryształami, żyrandole ociekały elegancją, a scena wyglądała jak z magazynu.

Ślub Rachel był najbardziej ekstrawaganckim wydarzeniem, jakie kiedykolwiek zorganizowała moja rodzina. Wychodziła za Grega Madisona. Dziedzictwo Wall Street, bogactwo trzeciego pokolenia, wystarczająco dużo uroku, by trafić do gazet. A ja byłam zapomnianą córką. Tą, która odeszła z domu bez funduszu powierniczego i prawdziwej pracy. Tą, która pracowała w antykwariacie w centrum i nie publikowała luksusowych zdjęć w internecie.