Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

budynku, rzeczywistość tego, co się właśnie wydarzyło, zaczęła do mnie docierać. Serce waliło mi jak młotem, mieszając strach, ulgę i niedowierzanie. Damian zawsze był moim obrońcą, powiernikiem i jedyną osobą, która rozumiała ciężar oczekiwań i osądów, które często mi towarzyszyły. Ale nawet ja nie spodziewałam się tak szybkiej kary, jaką wymierzył.

Gdy byliśmy już w bezpiecznej odległości, Damian w końcu się odezwał, jego głos był spokojny i uspokajający. „Zamieszkasz u mnie. Potem wszystko się ułoży”. To było bardziej polecenie niż sugestia, nie pozostawiające miejsca na dyskusję. Skinęłam głową, wdzięczna za jego wsparcie i schronienie, które mi oferował.

Jadąc przez miasto, moje myśli powędrowały z powrotem do porannych wydarzeń. Słowa Catherine przeszyły mnie niczym nóż. Jej pogarda dla mnie nie była tajemnicą, ale gorycz w jej głosie, gdy wypowiadała te słowa, była czymś nowym, czymś surowym. A zdrada Kennetha – człowieka, którego myślałam, że znam, który przysiągł mi być przy mnie – była raną, która raniła jeszcze bardziej.