Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

Damian zawsze miał wyostrzone poczucie sprawiedliwości, cechę, która bardzo mu służyła w biznesie i życiu. Jego firma była dla niego czymś więcej niż tylko biznesem; była dziedzictwem, świadectwem ciężkiej pracy i odporności naszej rodziny. Kenneth traktował swoją pozycję jak coś oczywistego, co było błędem, który teraz drogo go kosztował.

Dotarliśmy do domu Damiana, rozległej posiadłości tuż za miastem. Ogrom tego miejsca był kojący w swojej swojskości. Spędziłem tu niezliczone weekendy, uciekając od presji świata. To było miejsce, gdzie mogłem odetchnąć, gdzie mogłem być sobą bez strachu przed osądem.

Gdy już byliśmy w środku, Damian polecił personelowi przygotować dla mnie pokój. Działał metodycznie, nie pozostawiając niczego przypadkowi. Obserwowałem go, zdumiony jego opanowaniem, umiejętnością panowania nad chaosem i wprowadzania w nim porządku.