Trafiłam nieprzytomna do szpitala. Lekarze dzwonili do moich rodziców, rozpaczliwie prosząc o przyjazd, ale odpowiedzieli chłodno: „Nie możemy. Nasza druga córka wyprowadza psa”. Nawet po usłyszeniu: „Dzisiejszy wieczór może być jej ostatnim”, nie przyjechali. Tydzień później w końcu się pojawili – ale moje szpitalne łóżko było puste. Na prześcieradle leżała tylko jedna karteczka. Gdy tylko ją przeczytali, ich twarze zbladły i po raz pierwszy uświadomili sobie, co tak naprawdę stracili.

Niewidzialna rana
Miałam straszny wypadek i nieprzytomna trafiłam do szpitala. Lekarze zadzwonili do moich rodziców, ale odpowiedzieli: „Nie możemy. Nasza druga córka wyprowadza psa”. Nawet po usłyszeniu: „Dzisiejszy wieczór może być jej ostatnim”, nie przyjechali. Tydzień później w końcu się pojawili. Ale moje łóżko było puste, a na nim pozostała tylko jedna karteczka. Gdy tylko ją przeczytali, ich twarze zbladły.

Rozdział 1: Nieuświadomiony ciężar
Jesień w Bostonie jest krótka. Październikowego popołudnia, gdy zimny wiatr zaczął rozwiewać liście drzew ulicznych, ja, Emily Watson, pielęgniarka w Szpitalu Centralnym, miałam właśnie kończyć swoją długą nocną zmianę. Po ostatnim sprawdzeniu kart pacjentów i przekazaniu ich pielęgniarce z kolejnej zmiany, udałam się do szatni.

„Kolejny ciężki dzień, Emily” – powiedziała Jennifer, starsza pielęgniarka, a jej głos brzmiał jak kojący balsam po chaotycznej nocy. „Jakieś plany na weekend? Spędzasz czas z rodziną?”

Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. „Nie, moja mama i siostra jadą jutro na zakupy do Nowego Jorku. Będę w domu, zmagając się z górą prania”.

„Zawsze bierzesz na siebie wszystkie obowiązki domowe” – powiedziała Jennifer ze współczuciem. „Czy ty nigdy nie znajdujesz chwili dla siebie?”

„W porządku. Przyzwyczaiłam się” – wzruszyłam ramionami. Nie powiedziałam tego na głos, ale troska o rodzinę stała się moim nawykiem, drugą skórą. W domu Watsonów uważano za oczywiste, że to ja zajmę się większością obowiązków, niewidzialnym spoiwem spajającym ich życie.

Wyszłam ze szpitala i wróciłam do mojego samotnego apartamentowca. Moje mieszkanie było skromne, ale nieskazitelnie czyste. Lodówka była ozdobiona wieloma pocztówkami od mojego ojca, przytwierdzonymi magnesami: Londyn, Paryż, Rzym – nazwy miast oznaczające jego podróże służbowe. Thomas Watson był dyrektorem w dużej firmie handlowej i często podróżował za granicę. Miał spokojną i racjonalną osobowość i zawsze uważał mnie za kogoś wyjątkowego. Kiedy zdecydowałam się zostać pielęgniarką, był jedyną osobą, która mnie poparła, cichym filarem w morzu uprzejmej dezaprobaty.

Zadzwonił telefon i pospieszyłem, żeby odebrać. To była moja mama, Martha.

„Emily, pamiętasz jutrzejszą kolację? Przychodzi znajoma Kate, projektantka, więc wróć o 18:00”. Jej głos był rześki i pełen oczekiwania.

„Tak, pamiętam. Skończyłeś już zakupy?” – zapytałem, znając już odpowiedź.

„No cóż” – powiedziała niezręcznie Martha. „Kate i ja postanowiłyśmy jutro po południu pójść na zakupy do Nowego Jorku. Wrócimy wieczorem, ale czy mogłabyś zająć się zakupami i przygotowaniami do kolacji?”

Stłumiłam westchnienie. Oczywiście. „W porządku. Wzięłam wolne, więc wszystko w porządku”.

„Dziękuję jak zawsze, Emily. Zawsze jesteś taka godna zaufania” – powiedziała Martha z wystudiowaną słodyczą w głosie. „Skoro jesteś pielęgniarką i jesteś niezależna, te rzeczy nie stanowią dla ciebie problemu. Kate wciąż buduje swoją karierę, więc networking jest dla niej ważny”.

Po odłożeniu słuchawki zapadłam się w kanapę. Moja siostra Kate pracowała jako niezależna projektantka wnętrz. Utalentowana, czarująca i towarzyska, Kate była ulubienicą moich rodziców. Szczególnie moja mama wykazywała silne, wręcz obsesyjne, zainteresowanie sukcesami społecznymi córki. Kariera Kate, jej znajomości, jej szczęście – to były jasne punkty naszej rodziny, a ja, ta niezawodna, byłam jedynie cichym wsparciem.

Zadzwonił mój telefon komórkowy. Patrząc na ekran, zobaczyłem, że to połączenie wideo od mojego ojca.

„Emily, jak się masz?” Na ekranie pojawiła się twarz Thomasa. Wyglądało na to, że dzwoni z pokoju hotelowego.

„Nic mi nie jest, tato. Gdzie teraz jesteś?”