Architekt mojego własnego upadku

„Wątpię, żeby to małżeństwo-żart przetrwało kolejny rok. Ona jest daleka od mojego poziomu”. Głos Dominica niósł się wyraźnie przez francuskie drzwi na patio, gdzie stałam zamrożona z tacą steków, którą przyniosłam na jego czwartkowe spotkanie. Przez szybę widziałam Nathana, Trevora i Marcusa unoszących kieliszki z aprobatą, ich śmiech był ostry i pełen gratulacji. Siedzieli wokół moich mebli ogrodowych, pili wino z mojej kolekcji, jedli przygotowane przeze mnie jedzenie , na podwórku domu, za który zapłaciłam , wznosząc toast za deklarację mojego męża, że ​​jestem od niego gorsza. Uśmiechnęłam się, a dziwny, spokojny spokój ogarnął mnie pośród wrzaskliwego chaosu w środku. „Po co czekać rok?” – wymamrotałam, a słowa brzmiały ciężko i niepewnie. „Skończmy z tym dzisiaj”. Potem wyszłam. Tej nocy jego najlepszy przyjaciel przesłał mi wiadomość, która zaparła mi dech w piersiach, nie z szoku, ale z powodu mrożącego krew w żyłach potwierdzenia zdrady o wiele głębszej, niż mogłabym sobie wyobrazić.

Rozdział 1: Nadciągająca burza
Głos Dominica, przesiąknięty pogardą, rozdarł ciszę wieczoru. „Wątpię, żeby to małżeństwo-żart przetrwało kolejny rok. Ona już nie dorasta do mojego poziomu”. Słowa, wyraźne i ostre, dotarły do ​​mnie, gdy miałam właśnie przekroczyć drzwi balkonowe, trzymając w dłoniach tacę skwierczących steków, gotowa dołączyć do jego zwyczajowego czwartkowego spotkania. Przez wypolerowane szkło patrzyłam z zapartym tchem, jak Nathan, Trevor i Marcus, jego najbliżsi przyjaciele, wznoszą toast, a ich śmiech jest ostry i pełen gratulacji. Siedzieli na wybranych przeze mnie meblach ogrodowych, popijając wino z butelek, które mozolnie zdobyłam, delektując się posiłkiem, który przygotowywałam godzinami, a wszystko to na podwórku domu, za który zapłaciłam. Wznosili toast za samozadowolenie mojego męża, że ​​jestem gorsza od niego. Nathan nawet wstał, poklepał Dominica po plecach i powiedział coś o tym, że „zasługiwał na coś lepszego”.

Postawiłam tacę na stoliku na patio, ręce miałam zaskakująco stabilne, choć każda komórka mojego ciała krzyczała w milczącym proteście. Jeszcze mnie nie widzieli. Przez trzydzieści bolesnych sekund stałam tam, milcząca obserwatorka własnego upokorzenia. Patrzyłam, jak mój mąż, Dominic, przyjmuje pochwały za to, że planuje mnie zostawić, patrzyłam, jak promienieje dumą, gdy jego przyjaciele potwierdzają jego pogardę dla kobiety, która dosłownie zbudowała wszystko wokół nich. Steki stały na tacy, wciąż skwiercząc na grillu, a ja tkwiłam nieruchomo, ukryta za ozdobnym filarem.