Najpierw trochę o przeszłości. Mam 45 lat i jestem rozwiedziony z moją byłą żoną Sarą od około trzech lat. Mamy jednego syna, Tylera, który ma 19 lat i jest na drugim roku studiów. Rozwód był burzliwy, a Sarah starała się jak najbardziej nastawiać Tylera przeciwko mnie. W zeszłym roku Sarah wyszła ponownie za mąż za jakiegoś faceta o imieniu Brad, który pracuje w sprzedaży i uważa się za gwiazdę, bo jeździ luksusowym samochodem i nosi drogie garnitury. Tyler absolutnie kocha Brada i ciągle porównuje mnie do niego w sposób, który nie jest dla mnie pochlebny.

Rzecz w tym, że tak naprawdę nie wiedzie mi się źle. Pracuję jako inżynier elektryk i dobrze zarabiam. Jestem właścicielem domu i mam niezłe oszczędności, ale nie epatuję tym tak jak Brad. Jeżdżę praktycznym sedanem i ubieram się normalnie. Sarah przekonała Tylera, że ​​to czyni mnie „przegrywem”.

Podczas rozwodu Sarah walczyła ze mną o wszystko, w tym o alimenty i opiekę nad dzieckiem. Chciała maksymalnych alimentów i minimalnego prawa do odwiedzin dla mnie. Sąd nie podzielał jej zdania i ostatecznie ustaliliśmy wspólną opiekę i rozsądne alimenty. Częścią umowy rozwodowej było to, że będę pokrywać koszty studiów Tylera, w tym czesne, zakwaterowanie i wyżywienie. Tak naprawdę to był mój pomysł, ponieważ chciałem zapewnić Tylerowi możliwości rozwoju niezależnie od tego, co się stanie z małżeństwem. Sarah zgodziła się na to rozwiązanie. Płacę około 30 000 dolarów rocznie na studia Tylera. Prywatny uniwersytet jest drogi, ale chciałem, żeby miał jak najlepsze wykształcenie. Ustawiłem automatyczne płatności za czesne i dałem Tylerowi kartę kredytową na inne wydatki.