Kiedy odbierałam moją pięcioletnią córkę od babci, myślałam, że najgorszy dzień mam już za sobą. Nie minęła nawet doba. Wchodząc na werandę, spodziewałam się zobaczyć Layę biegnącą w moją stronę z jej zwykłym, dzikim uśmiechem. Zamiast tego wyszła powoli, ściskając pluszowego misia i ze spuszczonym wzrokiem.

Przykucnąłem i rozłożyłem ramiona. Przytuliła mnie, ale jej uścisk był inny, desperacki, jakby nie mogła puścić. W samochodzie zapiąłem ją i zapytałem, czy dobrze się bawiła. Z początku nie odpowiedziała, tylko patrzyła przez okno. Potem pochyliła się w moją stronę i wyszeptała coś, co zmroziło mi krew w żyłach.

„Mamo, babcia powiedziała, że ​​nigdy nie powinnam ci mówić, co widziałam”.

Serce waliło mi jak młotem. „Kochanie, co widziałaś?”

Spojrzała na mnie swoimi wielkimi brązowymi oczami, a to, co powiedziała, sprawiło, że zaczęły mi się trząść ręce. Nie czekałem. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem na policję.

Mam na imię Hannah. Samotne wychowywanie mojej pięcioletniej córki, Layi, stało się moją rzeczywistością, odkąd trzy lata temu straciłam męża Ethana w wypadku samochodowym. Jesteśmy tylko we dwoje, w małym świecie bajek na dobranoc i niedopasowanych skarpetek. Laya jest dla mnie wszystkim.