„Nakarm mnie, a uzdrowię twojego syna” – powiedziała cicho dziewczyna, stojąc przy stole w restauracji…

Jonathan Pierce zamarł w pół kęsa. Młoda czarnoskóra dziewczyna nie mogła mieć więcej niż jedenaście lat. Jej niebieska bawełniana sukienka była wyblakła, a włosy starannie związane, pomimo brudu na dłoniach.

Po drugiej stronie stołu siedział Ethan , dziesięcioletni syn Jonathana, cicho poruszający się na wózku inwalidzkim. Jego nogi leżały nieruchomo, chude pod dżinsami.

Jonathan zaśmiał się krótko. „Uleczysz mojego syna? Jesteś dzieckiem”.

Dziewczyna nawet nie drgnęła. „Nie potrzebuję twoich pieniędzy. Tylko jedzenia. Jeden posiłek i pomogę mu tak, jak moja babcia pomagała ludziom w domu”.

Jonathan westchnął. Przez trzy lata obserwował, jak życie Ethana kurczy się po wypadku samochodowym , w którym zginęła jego żona, Claire. Ethan przeżył, ale wypadek zmiażdżył mu kręgosłup. Lekarze stwierdzili, że chodzenie jest niemożliwe.

„Proszę, tato” – wyszeptał Ethan. „Daj jej spróbować”.

Wbrew rozsądkowi Jonathan skinął głową kelnerowi. Dziewczyna przedstawiła się jako Lila Carter , a kiedy talerz został przyniesiony, jadła jak ktoś, kto nie jadł od kilku dni.

Potem cicho zapytała: „Czy możemy pójść w jakieś ustronne miejsce? Pokażę ci”.

Jonathan niechętnie wywiózł Ethana na wózek, do małego parku za restauracją. Lila uklękła, podwinęła nogawkę spodni Ethana i zaczęła uciskać i rozciągać jego mięśnie powolnymi, zdecydowanymi ruchami.

„To nonsens” – mruknął Jonathan.

Ale Ethan się nie zgodził. „Tato, to… to dziwne uczucie. Ale dobre”.

Lila skinęła głową. „Potrzebuje głębokiej terapii tkanek, a nie tylko tabletek. Jego mięśnie odmawiają posłuszeństwa, a nie nerwy. Ale leki, które bierze… pogarszają jego stan”.

Jonathan mrugnął. „Jakie lekarstwo?”

„Te, które daje mu twoja żona. Te, które go męczą i powodują zimno” – powiedziała Lila spokojnie. „Spowalniają krążenie. Widziałam to już wcześniej”.

Jonathanowi ścisnęło się w żołądku. Vanessa , jego nowa żona, upierała się, że te tabletki są niezbędne do wyzdrowienia. Przepisał je jej prywatny lekarz, a Jonathan nigdy tego nie kwestionował.

„Nie należy oskarżać kogoś bez dowodów” – warknął.
recommended by