Powietrze w szpitalnej sali zdawało się zamarzać, unosząc ciężar objawienia i zdrady. Twarz Grega zbladła, a jego pewność siebie rozsypała się pod ciężarem brutalnej rzeczywistości jego trudnego położenia. Obserwowałem, jak trybiki w jego umyśle obracają się, próbując poskładać w całość wyjście z bałaganu, który stworzył własną złośliwością i niecierpliwością.

Nie wyobrażałam sobie tego scenariusza, nie do końca. Moja podejrzliwość wobec Grega rosła z czasem, niczym pnącze, które powoli dusi niegdyś bujne drzewo. Zawsze pojawiały się subtelne znaki: sposób, w jaki zbyt długo zatrzymywał wzrok na papierach ubezpieczeniowych na życie, entuzjazm, jaki okazywał w kwestii planowania finansowego, omawiając scenariusze zakładające moją przedwczesną śmierć. Ale nigdy nie sądziłam, że faktycznie zepchnie mnie ze schodów – dopóki tego nie zrobił.

Poczułam, jak we mnie narasta zimny gniew, nie nowy, ale podsycany latami subtelnej manipulacji i emocjonalnych urazów. Greg zawsze był dobry w posługiwaniu się słowami, używając ich jak noży do podważania mojej pewności siebie i niezależności, ale teraz jego słowa były dla niego zgubne.