Chłopiec kopał swoje krzesło — aż w końcu zakończył to w TAKI sposób!…

Boeing 737 buczał nieprzerwanie ponad chmurami, przecinając popołudniowe niebo. Andrew Collins, 42-letni konsultant inwestycyjny z Chicago, z westchnieniem zmęczenia rozsiadł się w fotelu przy przejściu. Po wyczerpującym tygodniu spotkań z klientami w Dallas, ten lot powrotny miał być cichą odskocznią – dwie krótkie godziny na odpoczynek, może na przejrzenie prezentacji na jutro.

Jednakże ten spokój trwał dokładnie dziesięć minut.

Gwałtowny huk wstrząsnął jego dolną częścią pleców. Potem kolejny. Początkowo Andrew myślał, że to turbulencje. Ale rytmiczny rytm jasno to wskazywał — ktoś kopał jego siedzenie.

Zerknął przez ramię i zobaczył chłopca, może siedmioletniego, wymachującego nogami jak wahadło. Matka dziecka, siedząca obok niego, wpatrywała się w telefon, stukając szybko świeżo pomalowanymi paznokciami, nieświadoma chaosu panującego za siedzeniem Andrew.

Andrew wymusił uprzejmy uśmiech. „Przepraszam” – powiedział spokojnie. „Czy mógłby pan poprosić syna, żeby nie kopał mojego siedzenia?”

Kobieta ledwo podniosła wzrok. „Jasne” – mruknęła – ale nic nie zrobiła. W ciągu kilku sekund: łup, łup, łup.

Andrew zacisnął szczękę. Przypomniał sobie, żeby zachować spokój. To był tylko krótki lot. Otworzył tablet, próbując skupić się na slajdach — ale kopnięcia stawały się coraz silniejsze, wstrząsając jego postawą.