Moja szwagierka „przypadkowo” wylała wino na moje CV i powiedziała: „Tak czy inaczej nie masz kwalifikacji”. Następnego dnia poszłam na rozmowę kwalifikacyjną — a twarz prezesa zbladła.

Tylko w celach ilustracyjnych

Rodzinny obiad w domu mojego brata Marka zawsze był polem minowym, ukrytym pod drogą porcelaną i lnianymi serwetkami. W ich starannie zaprojektowanym, otwartym salonie panowała ciągła gęsta atmosfera niewypowiedzianych napięć, z których większość emanowała od jego żony, Isabelli, niczym ciepło asfaltu. Dziś wieczorem to napięcie było niczym namacalna mgła, oblepiająca kryształowe kieliszki do wina i uniemożliwiająca jakąkolwiek szczerą rozmowę. Stawka była wyższa niż kiedykolwiek. Jutro miałem najważniejszą rozmowę kwalifikacyjną w mojej karierze: wiceprezes ds. marketingu w Solstice Innovations, czołowej firmie technologicznej, której sama nazwa otwierała drzwi.

„Więc jutro wielki dzień” – powiedział Mark, a jego głos brzmiał jak latarnia radosnej szczerości w przytłaczającej ciszy. Uśmiechnął się do mnie promiennie ponad wypolerowanym mahoniowym stołem. „Przygotowana, Chloe?”

„Jestem ponadprzeciętnie przygotowany” – odpowiedziałem, a w moim głosie kipiało podekscytowanie, uczucie, którego nie mogłem stłumić. „To szansa, na którą pracowałem przez dziesięć lat, Marku. Przeanalizowałem ich kampanie w trzecim kwartale, przeanalizowałem udziały rynkowe każdego konkurenta i praktycznie zapamiętałem pięć ostatnich przemówień ich prezesa”. Wskazałem na schludny, porządnie ułożony stos papierów leżący obok mojego talerza. „Wydrukowałem nawet moje najnowsze CV i notatki z prezentacji na ostatnią weryfikację dziś wieczorem. Na wszelki wypadek”.