Po pogrzebie mojego ojca wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom należy do nas!”. Milczałem, aż notariusz oznajmił, że dom od dawna należy do mnie.

Więc przespałem się na kanapie u znajomego, znalazłem pracę i krok po kroku budowałem karierę. Miałem ich dość.

Dziesięć lat później moja asystentka weszła do mojego biura i powiedziała: „Sheila, jest tu mężczyzna, który twierdzi, że jest twoim ojcem”.

Zszedłem na dół i zobaczyłem go — wątłego, bladego, wyniszczonego latami.

„Mam raka” – wyznał cicho w kawiarni.
„Raka trzustki. Lekarze dają mi dwa do trzech lat”.

Mimo wszystko, wciąż był moim ojcem. „Przepraszam” – powiedziałem szczerze. „Co mogę zrobić?”

Wziął głęboki oddech. „Dom. Zalegam z płatnościami. Grozi mi egzekucja hipoteczna. Chcę, żebyś go ode mnie kupił. Spłacisz dług i będzie twój. W ten sposób twoja mama i Emma będą mogły zatrzymać swój dom”.

Kiedy dostałem pełne stypendium na cały stan, byłem szczęśliwy. Po ukończeniu studiów wróciłem do domu z nadzieją, że zostanę tu na kilka miesięcy, szukając pracy.

Wpatrywałem się w niego. Mężczyzna, który kiedyś mnie wyrzucił, teraz błagał mnie, żebym uratował im dach. W pierwszej chwili miałem ochotę się roześmiać. Ale potem zmieniłem zdanie. I tak planowałem kupić nieruchomość – a wartość tego domu drastycznie wzrosła.

„Dobra” – zgodziłem się. „Kupuję to”.