Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

Kiedy Damian wypowiedział te słowa, ogarnęła mnie niepokojąca mieszanka ulgi i niepokoju. W jego oczach kryła się obietnica zemsty, a ja wiedziałam, że Damian dotrzymuje słowa.

Siedzieliśmy w milczeniu, gdy samochód odjechał, zostawiając za sobą zimne, osądzające mury tego, co kiedyś nazywałam domem. Poczułam przypływ wdzięczności dla mojego brata, którego cicha siła zdawała się otaczać mnie niczym tarcza ochronna. Damian zawsze był opoką w moim życiu, tym, który stał przy mnie, gdy świat się odwrócił.

Gdy jechaliśmy znanymi ulicami, mój umysł zaczął się rozjaśniać. Nadszedł czas, by odzyskać swoją historię, zrzucić kajdany przeszłości. Zdrada Kennetha, jadowite słowa jego matki – nie odzwierciedlały tego, kim byłam. Zbyt długo pozwalałam im dyktować moją wartość i teraz nadszedł czas, by to zmienić.