Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

Damian skręcił z głównej drogi, kierując się w stronę biur firmy, którą zbudował od podstaw. Widziałem determinację wyrytą na jego twarzy, ogień w oczach, gdy przygotowywał się do poradzenia sobie z sytuacją z precyzją mistrza szachowego.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, Damian poprowadził mnie przez znajome korytarze z cichym autorytetem. Wyczuwałam ciekawość w oczach mijanych pracowników, szepty przelatujące przez powietrze niczym echa w kanionie. Ale po raz pierwszy nie czułam wstydu. Obecność Damiana była jak forteca, a w jej murach byłam bezpieczna.