Podczas naszego corocznego zjazdu rodzinnego moja starsza siostra Maria wrzuciła mnie do jeziora.

Następnego ranka obudziłem się z poczuciem jasności, jakiej nie czułem od lat. Lodowaty uścisk jeziora wyrwał mnie ze snu na wiele sposobów. Gdy słońce przebijało się przez żaluzje, malując pasy na drewnianej podłodze, wiedziałem, co muszę zrobić.

Spakowałam walizki w milczeniu, uważając, żeby nie zaalarmować rodziny. W kabinie panowała cisza, jedynym dźwiękiem był odległy ćwierkający śpiew ptaków witających świt. Serce waliło mi jak młotem, ale w moich ruchach panowała nieznana stałość. Każdy przedmiot, który wkładałam do walizki, był krokiem od przeszłości.

Zanim wyszedłem, rzuciłem ostatnie spojrzenie na chatę – miejsce pełne tylu wspomnień, zarówno gorzkich, jak i słodkich. Szepty śmiechu i echa kłótni przywierały do ​​ścian, resztki życia, które miałem za sobą zostawić. Odwróciłem się, mocno ściskając walizkę, i ruszyłem w stronę samochodu.