Podczas naszego corocznego zjazdu rodzinnego moja starsza siostra Maria wrzuciła mnie do jeziora.

Silnik ryknął, przerywając poranny spokój. Odjeżdżając od kabiny, poczułem, jak ciężar lat znika z moich ramion. Z każdym kilometrem oddalałem się od wersji mnie, którą ukształtowała obojętność i manipulacja mojej rodziny.

Dotarłem do miasta w południe, a panorama miasta symbolizowała nowy początek. Miałem jeden cel: odzyskać swoje życie i upewnić się, że moja przyszłość będzie w moich rękach. Dziedzictwo było moim pierwszym krokiem ku wolności i nie zamierzałem go stracić.

Znalazłam małe mieszkanie, skromne, ale pełne potencjału. Było moje. Każdy zakamarek wydawał się nieznanym terytorium, czekającym na kształt moich wyborów. Rozpakowując się, poczułam, jak lodowata determinacja, która we mnie zagościła, ustępuje miejsca ciepłu – być może nadziei.