Teściowa uderzyła mnie na oczach mojego męża. A następnego ranka obudzili się w pustym mieszkaniu.

Dzwonek o Świcie

Dzwonek do drzwi rozerwał ciszę mojego mieszkania o piątej rano — ostry, natarczywy, rozpaczliwy.
Zerwałam się z łóżka, serce waliło jak młot, a po kręgosłupie przeszedł mnie lodowaty dreszcz.
Po dwudziestu latach pracy w wydziale zabójstw wiedziałam jedno — nikt nie przynosi dobrych wieści przed wschodem słońca.

Teściowa uderzyła mnie na oczach mojego męża. A następnego ranka obudzili się w pustym mieszkaniu.

Wciąż półprzytomna, narzuciłam stary szlafrok, ten, który dostałam od córki, Anny, na ostatnie Boże Narodzenie, i podeszłam cicho do drzwi.
Spojrzałam przez wizjer — i zobaczyłam twarz, którą znałam lepiej niż własną. Spuchniętą, zapłakaną, pełną bólu.
To była Anna. Moje jedyne dziecko. W dziewiątym miesiącu ciąży.

Jej blond włosy były splątane, cienka koszula nocna ledwie przykryta w pośpiechu narzuconym płaszczem, a kapcie przemoknięte od marcowego deszczu.
Otworzyłam drzwi jednym ruchem.

– Mamo… – wyszeptała, a to jedno słowo złamało coś we mnie.
Pod jej okiem rozlewał się ciemny siniak, warga była pęknięta i drżała. Ale to spojrzenie… to ono mnie zniszczyło — przerażone, dzikie, takie, jakie widziałam u ofiar zbyt wiele razy.
Nigdy nie sądziłam, że zobaczę je na twarzy własnej córki.